GodsticksAlbum

Drie jaar na “Inescapable” zet het Britse kwartet Godsticks de lijn van dat album door op nieuwkomer “This Is What A Winner Looks Like”. Groot gelijk, want dat album was een van de beste platen van 2020, en het betekende ook een enorme stap vooruit voor de band.

Het is dus – wat mij betreft – vergeeflijk en eigenlijk wel fijn dat de heren voortborduren op dat succes. De nieuwe plaat geeft ons immers nog tien van die knappe, puntige en stevige nummers. Daarbij vermeldt veelschrijver en bandleider Darran Charles dat de band meer dan voorheen samenwerkte bij het componeren en arrangeren van de liedjes, dat dit album een echte groepsprestatie is. Kan ons in wezen geen moer schelen, maar het is leuk om te lezen, toch!?

“This Is What A Winner Looks Like” doet de naam dus volkomen eer aan. Ruim veertig minuten harde rock met hier en daar een snuifje elektronica en verder veel schurende gitaren, wapperende bassen en virtuoze drumpartijen. Ergens tussen Therapy en Porcupine Tree, maar met name precies Godsticks. Het valt ook weer op wat een geweldige zanger Charles toch is. Op vroegere platen was hij, mede door de veelal gedubbelde zangpartijen, vaak wat te afstandelijk naar mijn smaak, maar tegenwoordig komt hij bijna fysiek uit de luidsprekers bij je op schoot zitten om daar steengoed en indringend krachtig te zingen. Juist het feit dat in de zang nu ook die emotie en persoonlijkheid doorklinkt, maakt de band zoveel beter dan voorheen.

Ik heb wel de indruk dat de plaat wat steviger is dan de vorige. Misschien komt dat wel door de coronaperiode, waarin de band stilstond, en de tijd sindsdien. We hebben allemaal wel iets in te halen en bij Godsticks uit zich dat in een vorm van urgentie die haar summum beleeft in Mayhem, verreweg het stevigste nummer van de plaat. Het stuk heeft ook een bassdrumpartij die zo druk is dat drummer Price zijn enkels zowat uit de kom drumt. Lekkere herrie, buitengewoon knap gedaan. Zoals de hoes al laat zien: een winnaar ziet er furieus uit en dat vertaalt zich in deze muziek.

Afsluiter Wake Up is ook zo’n lekkere bak herrie, al eindigt het nummer wel wat abrupt. Wel lekker dat een alomvattend thema of concept ontbreekt. Dat geeft de luisteraar de kans om gewoon fijn de hoofdtelefoon op te zetten, het volume naar standje ‘pijngrens’ te draaien en te genieten van compromisloze, goed geschreven en perfect uitgevoerde rockmuziek. Geen grote verrassing, maar wel een donders mooie plaat. Voor gebruikers van de Metal Rio Schaal: 8/3, dus zeer toegankelijk voor wie zijn rock het liefst pruimt met een dikke lik distortion. Op dit niveau hoor ik bijna niets liever.