Gold SpireAlbum

Alsof een misthoorn nabij een kronkelende rivier wordt geblazen…

De band Goldspire is in 2019 opgericht in Uppsala, Zweden, door de broers Erik en Påhl Sundström. De laatste was voorheen vast lid van de band prog/death band Usurpress en voor die band werkte Erik als co-producer en sessiedrummer nauw samen met zijn broer Påhl, aan wat later de laatste cd van Usurpress bleek te worden.

De ideeën die tijdens deze sessies ontstonden vormden de basis waarop Gold Spire werd geboren. Om lef, urgentie en progressie binnen het songwriting proces  te behouden, kozen de broers ervoor twee muzikanten buiten het traditionele metal spectrum uit te nodigen: jazzsaxofonist Magnus Kjellstrand en progressieve rockbassist Petter Broman. De cirkel werd rond gemaakt door een bekende naam op zang toe te voegen: Heval Bozarslan, de frontman van Sarcasm.

Je komt het niet of nauwelijks tegen, een metal album waarin de saxofoon centraal staat. Nu is het sowieso moeilijk te beoordelen of deze plaat echt binnen het metal genre moet vallen of juist niet.
Dat komt doordat de muziek van Gold Spire vaak als robuuste black metal klinkt, maar soms ook heel vriendelijk door een jazzy invulling. Er zijn overlappingen met de psychedelische rock van de jaren zeventig en tachtig, maar door de moderne productie heb je nergens het gevoel dat die sferen overheersen. Eigenlijk is het zanger Bozarslan die er met zijn grunts en zware gegrom voor zorgt dat je deze cd parkeert als metal, hoewel sommige songs meer affiniteit hebben met jazzrock dan met doom of death metal. Misschien het beste voorbeeld van echte metal zijn de tracks Headless Snake en The Old Bridge. Beide tracks beginnen wat traag en somber, maar vallen daarna in een stevig patroon waar zware gitaren de overhand krijgen. Niet voor de tere zieltjes dus, het zijn songs die je in een trechter van extreme bruutheid trekken.

Die ‘misthoorn’ kwam van saxofonist Magnus Kjellstrand die met zijn instrument de plaat inleidt via Day Dawns Dark. Een langdurig en monotoon geluid, maar daar blijft het niet bij. Ondanks dat de saxofoon van Kjellstrand een prominente rol speelt binnen de muziek van Gold Spire, blijft het ten allen tijde perfect geïntegreerd  De saxofoon is natuurlijk een ongewoon instrument binnen het genre, maar het voelt op dit album heel sluitend als je de cd vaker beluistert. Kjellstrand speelt in dienst van de composities en verzandt nergens in improvisatie, hetgeen voor een doorsnee saxofonist met een jazz-achtergrond opmerkelijk te noemen is. Knap zelfs.

Een goed voorbeeld van dat dienstbare aspect zit in de song Gloria, dat veel meer uitgesproken is dan Husk Of God. De saxofoon vervult daar de rol van de vocalist zonder dat je het kunstmatige gevoel hebt naar een solo te luisteren. Geen black metal, in het nummer overheerst de jazzrock en het is een heerlijk ‘laid back’ intro voor Skull Choirs. Ook daar is de saxofoon prominent aanwezig, maar staat in dit geval in dienst van de vocalen. Hier vind je pure death-metal, en toch is het duidelijk waarom de saxofoon zorgt voor een vriendelijker geluid. In dat nummer trekt vocalist Heval Bozarslan de aandacht naar zich toe en verdwijnt de saxofoon van Kjellstrand steeds meer naar de achtergrond. Maar let op: die blijft binnen de zes minuten alom aanwezig! Opnieuw een grootse song waarin de melodie het blackmetal aspect van de song beheerst. Bozarslan is niet in elke song van het album te vinden, enkele tracks zijn volledig instrumentaal.

Met dit debuutalbum heeft Gold Spire goud in handen. Een flauwe woordgrap, maar het is gemeend. De band heeft in deze setting een niche in de markt die nog verder uitgediept en geperfectioneerd kan worden. Iets meer aandacht voor puntige songs en succes is gegarandeerd!