GongAlbum

De schrik was groot, toen Gong-voorman Daevid Allen vorig jaar maart aan kanker overleed. Het einde van een tijdperk binnen de nog altijd vermaarde Canterbury-scene. Maar zijn dood betekende niet het einde van Gong als groep. De overgebleven leden besloten een album te maken ter nagedachtenis aan Allen. Dat is binnen Gong geen opmerkelijk besluit, want deze groep staat erom bekend dat het belang van het collectief boven het individu staat. Zelfs als je oprichter het leven laat en er geen enkel oorspronkelijk lid meer in de gelederen is. De wilskracht van het kwintet heeft geleid tot “Rejoice! I’m Dead”.

Het vijftal Ian East, Fabio Golfetti, Cheb Nettles, Dave Sturt en Kavus Torabi maken er het beste van op deze schijf die allerminst een treurige aangelegenheid mag worden genoemd. Niet dat we hier hebben te maken met een gedroomde vierde deel van de trilogie die bij Virgin halverwege de jaren zeventig verscheen, Gong maakt hoorbaar nog steeds met plezier muziek. Rejoice! steekt met kop en schouders boven alle andere tracks uit; een psychedelisch getinte stevig ontwikkelende jam, waarin de meerstemmige zang soms als een soort mantra wordt neergelegd over de aanzwellende gitaarpartijen en crescendo ritmesectie.

Torabi is in het titelstuk degene die hoorbaar de nieuwe leidersrol op zich neemt. Een functie die hij binnen Gong nog wat beter mag ontwikkelen, want echte muzikale samenhang is veelal ver te zoeken. De muziek op “Rejoice! I’m Dead!” overtuigt zelden en meandert teveel tussen song-georiënteerd materiaal en losse flodders die driftig zoeken naar een verlangende vaste vorm. Een welkome bijdrage is die van gitarist Steve Hillage en saxofonist Didier Malherbe; een sympahtiek gebaar en de reden van hun aanwezigheid op deze cd mag vanzelfsprekend worden genoemd. Hillage geeft nét dat snufje peper aan Model Village, terwijl ook afsluiter Insert Yr Own Prophecy de moeite waard is. Het laat een enthousiaste band horen die met hun gedachte in de geest van Allen aan het werk zijn, maar daarbinnen soms even de aandacht laat verslappen. Dat maakt samengevat van “Rejoice! I’m Dead!” vooral een sympathieke aangelegenheid en zeker geen plaat die een creatief oplevend Gong laat horen; hetzelfde gold ook voor het vorig album “I See You”. Het unieke wiel dat Gong heet, vind je ook niet zomaar opnieuw uit. Dat is geen verwijt, maar een compliment aan de hoogtijdagen van deze legendarische band. Daar is dit nieuwe album helaas ver van verwijderd.

Wouter Bessels