Goodbye MountainAlbum

Dit album is me op het lijf geschreven, zowel qua titel als muziek. “Songs For Lost Voices” is het debuutalbum van Goodbye Mountain, het zijproject van I Am The Manic Whale-toetsenist John Murphy. Het is in alle opzichten een ware verrassing, niet alleen omdat het een instrumentaal album is, maar vooral omdat de muziek atmosferisch, haast ambient aanvoelt. Het resultaat is misschien even wennen, uiteindelijk weet de schoonheid van de muziek je genadeloos hard te vloeren.

Meer dan ooit verdient de gelaagdheid van het werkstuk een lovend woordje aangezien het album daar z’n pracht aan ontleent. De nummers van ”Songs For Lost Voices” vormen een sfeervolle symbiose van warme, meeslepende en dromerige klanken waaroverheen een broeierige piano is gedrapeerd. Je zou dit spel kunnen beschouwen als de bovenste laag. Dat kleine beetje galm op de piano getuigt van smaak en dat is eigenlijk ook de beste omschrijving voor Murphy’s spel. Vaak geeft hij hiermee de richting van de tracks aan.

Zo is opener Cusp een desolate aangelegenheid waarin lange tijd niet veel gebeurt. Het stuk nodigt wel uit om het prachtige pianospel ten volle in je op te nemen en dan is daar ineens die geweldige trompet. Dit dromerige stuk belooft veel voor de rest van het album en ik verklap graag nu al dat elk nummer onder je huid gaat zitten om daar nooit meer weg te gaan. Vari is het meest ritmische van de zeven. Een percussief toetsenfiguur sleept je door de acht minuten heen en op een postrock-achtige manier dikt Murphy het geluidsbeeld aan met wederom heerlijke piano maar ook met basgitaar en drums plus een aantal stemmige andere geluiden.

Hier horen we de tweede laag van het spectrum, de body van de compositie. Erg fraai is de woordloze zang van Sally Minnear die een desperate sfeer aan het nummer toevoegt. Ik kan niet in het hoofd van Murphy kijken maar hier moet hij toch buitengewoon trots op zijn.

Over het hoofd gesproken: er is iets opmerkelijks aan de hand met het album. Alle songtitels bestaan uit slechts vier letters en dat zou niets te betekenen hebben ware het niet dat de cd 44.44 minuten klokt. Ach, wie heeft er niet zo’n cijfermatige kronkel. Ik vind het wel grappig. Maar dit terzijde.

Murphy zet op het album warme, authentieke instrumenten in als mandoline, ukelele, trompet en viool, met als resultaat prachtige nummers als het bedaarde Poem en het Sigur Ros-achtige Rise. Ik zie al die invullingen als de derde laag van het geheel. Wat een indrukwekkend gebeuren is Rise. Zalig die akoestische gitaar tijdens dat zwierige stuk en wat te denken van die bombastische passage. De woordloze zang en de sinistere viool mogen er gelden als de kersen op de spreekwoordelijke taart. Overheerlijk!

Na het korte Fall, dat nog wat duisternis aan het album toevoegt, komen de twee afsluiters. Beide nummers liggen geheel in de lijn van het album waarbij de melancholieke trompet in Lone je doet beseffen dat je nog lang niet weg wil van dit album. Het daadwerkelijke afscheid vindt plaats als het bedaarde Inci klinkt. De berusting is groot al waag ik te betwijfelen of je tijdens de laatste paar minuten niet in slaap bent gesukkeld.