Giltrap, GordonAlbum

Gordon Giltrap is, zoals hij naar voren komt in het interview in het boekje bij deze cd, geen tevreden mens. Ga maar na: de stukken op “Perilous Journey” zijn min of meer gebaseerd op een thema van de Duitse schrijver Herman Hesse, dus eigenlijk is het een conceptplaat over een reis naar het Oosten. Had voor Giltrap niet gehoeven, moest van de producers. Die producers hebben hem gedwongen de plaat op te nemen met een click-track, zodat de tientallen partijen strakker zouden zijn. Had Giltrap een hekel aan. De single van de plaat, Heartsong, werd een tamelijk grote hit en, omdat het nummer door de BBC als thema voor een reisprogramma werd gebruikt, ook genomineerd voor een onderscheiding. Dat de winnaar dat jaar niet Giltrap, maar de componist van het wereldberoemde thema van Dr. Who geworden is, is nog steeds een nagel aan zijn doodskist. Na het succes van Heartland bracht Giltrap als volgende single een cover uit van de Fleetwood Mac klassieker Oh Well. Vindt hij nog steeds zijn allergrootste fout, op één na: dat is de hoes van “Perilous Journey” Aller-lelijkste hoes ooit, volgens Giltrap.

Sowieso vond dit lachebekje zijn drietal platen uit de tweede helft van de jaren ’70, die hem voor Progwereld onmisbaar maken, zwaar overschat. Hij hecht meer waarde aan zijn akoestische platen. Dat mag hij natuurlijk best vinden, maar voor mij zijn “Visionary”, “Perilous Journey” en “Fear Of The Dark” nog steeds kleine meesterwerkjes. Dat blijkt ook maar weer eens uit de foutloze heruitgaven die Esoteric Recordings ons dit jaar brengt.

Na het (bescheiden) succes van “Visionary” werkte Gordon weer samen met hetzelfde producersteam, Triumvirate, bestaande uit Jon Miller, Rod Edwards en Roger Hand. Daarnaast is een groot deel van de studiomuzikanten hetzelfde, zodat je ook op deze plaat kunt genieten van het drumwerk van een piepjonge Simon Phillips. Daarnaast speelt er een aantal blazers mee, waaronder enkele leden van de toen mateloos populaire Average White Band, die de plaat een beetje jazz meegeven.

“Visionary” was nog een redelijk braaf album, op “Perilous Journey” durft Giltrap meer uit te pakken. De composities zijn beter, de nummers worden iets langer en – mede dankzij de blazers en het krachtige drumwerk – steviger. Daardoor overstijgt hij wat mij betreft de lichte meutigheid van bijvoorbeeld de eerste platen van Alan Parsons Project. Nog steeds is de muziek eerder symfonisch dan progressief, maar de versmelting van folk, rock, jazz en fusion maakt me nog elke keer reuze vrolijk. Singletje Heartsong is daar een ijzersterk voorbeeld van: hoog tempo, opzwepend gedrumd, mooi thema, stuwende bas, heerlijk. En wat een briljante toetsensolo!

Van dat reisthema hoor ik eerlijk gezegd weinig terug. Gelukkig maar overigens, want met een land of vervoermiddel per liedje draai je je plaat langzaam de nek om. In plaats daarvan krijg je schitterende orkestraties en natuurlijk het sterke gitaarspel van Giltrap. Het beeld ontstaat dat de man nog steeds liever in zijn eentje had gespeeld, maar dit compromis, met die prachtige arrangementen die het gitaarwerk omarmen, werkt ook 36 jaar later nog vlekkeloos. Alleen uit het feit dat het thema van opener Quest ook in afsluiter Vision te horen is, geeft de plaat een vleugje ‘concept’. Lekker pompeus einde, trouwens.

Zoals we van Esoteric gewend zijn, is de geluidskwaliteit subliem en staan er nog enkele bonustracks op de cd. Die zijn, maar ook dat zijn we gewend, vooral leuk voor de diehard fans. De demoversie van Heartsong is nauwelijks beluisterbaar, de orkestrale versie van Quest is een rommeltje en ook het lange Guitar & Piano Demos is eerder interessant dan mooi. Niet een stuk om vaak te draaien. En wat Oh Well betreft: daar had Giltrap helemaal gelijk in, dat is vreselijk!

Erik Groeneweg

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.