Gordon Giltrap is altijd een ondergewaardeerde grootheid geweest, in elk geval in Nederland. Te vrezen valt dat ook dit nieuwe album geen wezenlijke bijdrage zal leveren aan de bekendheid van deze gitarist. Da’s jammer, want de man heeft een indrukwekkend oeuvre opgebouwd waar ook voor liefhebbers van symfo genoeg potentieel luisterplezier in zit.
Giltrap begon zijn carrière zo’n beetje waar-ie nu eindigt: in de folk. Na een paar redelijk succesvolle platen zag hij halverwege de jaren ’70 echter ineens het licht en verschenen er een paar meer rock, symfo en jazz georiënteerde albums. Vooral het trio “Visionary”, “Perilous Journey” en “Fear Of The Dark” mag wat dat betreft gehoord worden: instrumentale, complexe muziek met veel klassieke invloeden.
Die klassieke invloeden heeft Giltrap behouden, maar de rock is inmiddels weer helemaal verdwenen. Op “Shining Morn” duikt nog maar in één stuk een elektrische gitaarsolo op. Voor de rest staat de plaat bol van de akoestische gitaarstukken, folky, klassiekig en new agerig. Daar moet je van houden, maar dat doe ik gelukkig.
Giltrap is een ouderwetse gitaarvirtuoos, denk Harry Sacksioni of Bert Jansch, in die wereld bijna van adel. Hij speelt kleine, knap geconstrueerde muziekjes waarvan per liedje in het boekje de gitaarstemming vermeld wordt. Giltrap studeert al jaren op manieren om in zijn eentje zoveel mogelijk gitaargeluid voort te brengen, een neiging die meer gitaristen hebben. Giltrap vindt een deel van de oplossing in techniek. Zo maakt hij gebruik van de Boss Loop, een gizmo die hem in staat stelt ook live veel gitaarpartijen over elkaar te spelen.
Dat foefje komt bijvoorbeeld van pas in een van de hoogtepunten van de plaat, The Dodo’s Dream (standaard stemming). Dit stuk is afkomstig van de schitterende “Peacock Party” plaat uit 1979. In deze nieuwe versie verliest het nummer weinig van zijn charme, maar als je beseft dat al dit geluid door die ene meneer wordt voortgebracht, kun je alleen maar respect hebben.
Er staan meer stukken op “Shining Morn” die Giltrap in zijn lange loopbaan al eerder opnam, zoals Night (EADGAE), een stuk van “Visionary” en The Passing Of A Queen (EBEF,GB), een barok stuk uit 1973 dat extra kracht krijgt door het gebruik van een bariton gitaar.
Giltrap speelt 24 erg prettige liedjes en dat is bij elkaar wel wat veel van het goede. Erg mooi, fabelachtig gespeeld en super hifi opgenomen allemaal, maar op den duur ook wat saai. Goed dus, dat Giltrap wat afwisseling zoekt in hier en daar een gastoptreden, zoals de mooie fluitpartijen van Ashe-Roy en het stukske piano waarmee vriendje Wakeman de plaat afsluit. Dat doet hij in titelstuk Shining Morn, dat ook aan het begin van de plaat te horen is. Giltrap noemt de afsluiter de ‘extended version’, wat des te opmerkelijker is omdat die ‘verlengde versie’ drie seconden korter is dan het origineel! Britse humor?
De ideale plaat voor een luie zondagochtend dus, onwaarschijnlijk ouderwets maar ook heel erg mooi. Ik vond zijn rockplaten spannender, maar “Shining Morn” verdient veel meer aandacht dan het album gaat krijgen. Verplichte kost voor gitaristen en aanbevolen voor iedereen die van akoestische gitaar houdt.
Erik Groeneweg