GorMusikAlbum

Gordon “Gordo” Bennett (dan snapt u gelijk waar de weinig zeggende naam GorMusik vandaan komt) speelt al meer dan 45 jaar gitaar in verschillende bands. Hij heeft eigen albums opgenomen en geproduceerd in verschillende muziekstijlen variërend van symfonische prog metal, hard rock, fusion, acoustisch en new age.

Bennet raakte vooral geïnteresseerd in de synth-gitaar en de daaraan gekoppelde elektronische muziek met midi- en audio-opnametechnieken en de productie daarvan in een eigen gebouwde opnamestudio in Buffalo, Amerika.

Uit zijn liefde voor klassieke muziek leidde het componeren en opnemen van symfonische muziek in 2015 tot een eerste album onder de projectnaam GorMusik. Dat zag het licht onder de naam “Fun In Outerspace”. Dat album bereikte planeet Progwereld helaas niet, maar wij krijgen nu met album nummer twee een herkansing om te horen wat de symfonische wereld van GorMusik inhoudt. Dit album, getiteld “Snakes & Angels” is uiteindelijk een conceptalbum geworden over de tijdlijn van de Bijbel. Tekstueel gezien is het een samenvatting van Genesis tot Openbaring. Muzikaal is het een omvangrijk werk.

En het is een bijzonder album geworden, want zonder toetsen creëert onze Gordon met zijn Godin synth access-gitaar gekoppeld aan een Macbook symfonische muziek waaruit een heel orkest lijkt te komen. Hij neemt daarvoor ruim de tijd om met een cinematische opbouw een dromerige sfeer decor neer te zetten. Dit start met het toepasselijke getitelde openingsnummer The Beginning. In 18 minuten neemt GorMusik ons mee in zijn wonderlijke wereld van bits en bytes door alle registers van de synth-gitaar open te trekken. Dit alles levert warme koperklanken en fraai strijkwerk op. Het klinkt goed, maar verwacht geen hoogstaande epic daarvoor zijn de stukken te fragmentarisch. Voor dit soort lange stukken moet Gordon misschien toch maar eens in de leer gaan bij Neal Morse. En dan niet voor en bijbelstudie maar voor een spoedcursus hoe bouw ik een goede epic in elkaar.

Het kortste nummer, The Deception, dat daarop volgt, zit met zijn compacte acht minuten meteen ook veel beter in elkaar. Het werk van Echolyn en Glashammer is het eerste wat daarbij in mij opkomt. Ook de stevige aanpak van echt metal gitaarwerk geeft het nummer body en inhoud.

Liefhebbers van Cosmograf zullen het ruim twaalf minuten durende The Wandering zeer waarderen. Zes minuten lang krijgt het een net zo gelaagde opbouw en sfeer die Robin Armstrong zo mooi kan creëren. Het gaat daarna pas echt los als hij daarna in onregelmatige maatsoorten met zijn acht snarige gitaar snoeiharde metal riffs wegzet en meer noten produceert dan John Petrucci. Met een surplus aan drie basgitaristen worden alle wendingen knap verwerkt, hetgeen zorgt voor een stevige onderlaag en het nergens ontspoort. Met behulp van de synth-gitaar en computerbewerkingen worden er complexe noten aangevuld en oneindig herhaald, waarna het heel langzaam uitdooft. Dit heb ik nog nooit gehoord en reken het persoonlijk tot één van de beste prog metal nummers uit 2021.

Wat rest is nog een hele lange eindspurt in twee delen. Met Arena-achtige toetsengeluiden houdt “Gordo” in The Lost de synthetische gitaarfratsen beperkt tot een fraaie dwarsfluit imitatie. Tussen al dat muzikaal palet is de warme stem van Peter Jones als zanger een verrassende keus en dat past wonderlijk wel. Met mooi gedragen zang en afwisselende thematiek sluit dit prima aan wat hij met Tiger Moth Tales ook zo boeiend kan brengen. De gitaarexpressies weet mij 17 minuten lang te boeien en refereren in de lange eindfase van dit stuk naar het fraaie Genesis gitaarwerk uit de ‘A Trick Of The Tail’ periode.

Met het instrumentale The Lost Orchestra werkt GorMusik de thematiek van The Lost verder uit en pakt hij de draad weer op om alle digitale mogelijkheden te benutten om verschillende orkest geluiden uit zijn synth-gitaar te toveren. Dat is ook volstrekt logisch met zo’n titelnummer. Muzikaal komt dit nummer het meest in de buurt van het symfonische werk van Mike Odlfield.

Zoals veel Amerikaanse prog acts is ook dit album in eerste instantie gestoeld op techniek. Pas op de tweede plaats komt de songstructuur. Zo zijn de drums voornamelijk geprogrammeerd. Naast dat dit ook goed klinkt is het Jay McGurrin die op analoge wijze de drumpartijen op enkele gepaste momenten fraai aan- en invult. Het zit verder allemaal wel snor met de beheersing en de veelzijdige uitvoering van de synth-gitaar door Gordon Bennett en ook al zijn veel muzikale uitspattingen digitaal verwerkt, het album zal voor symfonische rock fans met een hang naar klassieke muziek heel prettig en natuurlijk aanvoelen.