GospelheimAlbum

Het Duitse Prophecy Productions is een label dat telkens opnieuw in staat is karakteristieke bands binnen te slepen. De debuterende band Gospelheim is opnieuw een aanwinst met een kenmerkende en bijzondere stijl, die we vaker gewend zijn van deze maatschappij.

Gospelheim is een band uit Manchester in het Verenigd Koninkrijk. De band is opgestart door Ricardo Calhau, die ook gitarist in de black metal band Agvirre was. Net als Gospelheim settelt die band ook in Manchester. Tijdens een sessie met Agvirre ontmoette hij in de studio de bassiste Coco Mengele, die net ontslagen was bij haar toenmalige band. Samen besluiten ze Gospelheim op te starten en wat later voegen een drummer en een gitarist zich bij de band, die overigens niet worden genoemd in de credits van het album.

Het materiaal voor dit debuut is grotendeels geschreven in 2019, het jaar voordat Covid in alle hevigheid uitbarst. Twee nummers, Into Smithereens en openingsnummer Hope Springs Infernal worden in de lockdown van de eerste covid lockdown geschreven, waarna het album wordt opgenomen in de Nø Studio in Machester onder leiding van studiobaas Joe Clayton. De band musiceert een intrigerende mix van goth rock, heavy metal, doom en black metal. En eigenlijk ook wat punkinvloeden. Kortom, de cd is moeilijk in een paar zinnen te omschrijven, hoewel de link met andere Prophecy acts veelvuldig op de loer ligt. De naam van het album lijkt te refereren naar een aflevering van de serie “The Exorcist”.

Muzikaal ligt de band wellicht nog het meest in het verlengde van Dool, van onze eigen Ryanne (Raven) van Dorst en Cult of Luna, maar dan met veel meer black metal invloeden. Nu en dan refereert de muziek ook naar het vroegere Paradise Lost. Centraal in de muziek  staan in elk geval de gitaren en basgitaar, er komen nagenoeg geen toetsen voor in de muziek. Uitgezonderd de interlude Lux Ephemera en wat lichte beroeringen in de opening track. De riffs zijn dominant maar nergens overdreven technisch en neigen vooral naar een black metal geluid, waarmee de achtergrond van de belangrijkste muzikanten Calhau en Mengele dan ook verraden wordt.

Groots en tamelijk indrukwekkend is Praise Be. Een imponerende gitaar opent de weg naar een song met een duidelijke doom inslag. Zware drones en hier spreken de stemmen van Calhau en Mengele misschien wel het meest aan. De drums aan het einde van de track zijn gedoseerd maar toch lekker aanwezig. Begin je met dit nummer een live-optreden, dan is het publiek gelijk enthousiast aan het begin. Voyeuristic Schism en Hope Springs Infernal zijn sterke rockers die soms de vergelijking met het huidige Crone kunnen maken. Op tekstueel en visueel gebied leunt de band vooral op religie en alles wat daar goed en fout mee kan zijn.

De muziek kan soms verraderlijk uit de hoek komen. Als je naar de intro van Valles Marineris luistert refereert dat naar een band als Alcest, maar het rockende vervolg van het nummer is catchy en melodieus en totaal niet te vergelijken met het overige materiaal op de cd. Het einde van de song kenmerkt zich weer als regelrechte blackmetal; veel invloeden, meerdere invalshoeken en toch valt alles op zijn plek en ontstaat er een homogene status.

Zowel Ricardo Calhau als Coco Mengele nemen de zang voor hun rekening. Mengele ondersteunt daarin vaak als co-zangeres en dat zorgt daarmee voor een dynamiek die melodie brengt en een vleugje optimisme, hoewel de meningen verdeeld kunnen zijn over die hoopvolle, levenslustige sound. Beide vocalisten zijn niet bovenmatig getalenteerd, maar de afwisseling en combinatie van de zang maken deze cd toch aantrekkelijk. Ricardo Calhau zelf voert wel de monotone boventoon, hoewel hij op sommige momenten ook wat vrouwelijke randjes in zijn stem laat doorschemeren.

Het debuut van Gospelheim is niet overdreven lang, de totale lengte van de cd tikt amper de 38 minuten aan. Binnen dat korte tijdsbestek moest Gospelheim proberen een identiteit neer te zetten die klievend is en dat lukt ze redelijk goed, ondanks de vele verweven genres. Het is altijd moeilijk te oordelen of zo’n band een lang leven is beschoren, uiteindelijk ligt de kwaliteit van de composities net boven het gemiddelde. Het heeft ondanks het goede begin meer kaliber nodig om echt door te breken. We houden je op de hoogte.