Gran Turismo VeloceAlbum

Rare jongens, die Italianen. Komt er weer zo’n volslagen onbekend Italiaans bandje, is het wéér briljant. Dit keer betreft het Gran Turismo Veloce, uit Grosseto, Italië. En Gran Turismo Veloce is pure neoprog, maar dan wel gemaakt met de Italiaanse charme en finesse die we wel zo’n beetje gewend zijn.

Misschien is het feit dat Italië zoveel prachtige steden heeft boordevol cultuur, gelegen in een prachtig landschap. Tenminste, dat heb ik me laten vertellen, en ik kan zien op plaatjes via Google Maps, want ik ben helaas nog nooit in Italië geweest. Mocht ik er ooit heengaan, dan ga ik zeker naar Grosseto, want dat is één van de steden waar nog een complete stadsmuur staat. Ze waren daar in het verleden blijkbaar slimmer dan in mijn thuisstad Delft, waar slechts nog een lullig stadspoortje over is gebleven. Het is geen wonder dat zo’n mooie omgeving de bandleden van Gran Turismo Veloce inspireert tot het maken van zoiets moois als hun debuut “Di Carne, Di Anima”, dat wel zoiets zal betekenen als ‘vlees noch vis’ (iemand de Italiaanse taal machtig?).

Hoe dan ook, het voornaamste kenmerk van de neoprog van Gran Turismo Veloce is dat het leuk is. Veel neoprog, vooral wanproducten als die laatste van Tinyfish, hebben vaak een enorm lullig karakter, met refreinen waarvoor Wolter Kroes zich nog voor zou schamen. Dat probleem heeft Gran Turismo Veloce niet. Zij hebben de kunst prachtige refreinen te omlijsten met weergaloos neoprog-spel. Het is allemaal ook nog eens redelijk stevig, erg strak voor neo-begrippen en vooral ongedwongen.

Het leuke aspect van Gran Turismo Veloce zit em in het onverwachte. Net nu je dacht dat je het nu wel gehoord hebt, weten ze je weer aangenaam op het verkeerde been te zetten. Je moet niet raar opkijken als ze ineens met een accordeon aan komen zetten, zoals in de fantastische opener Sorgente Sonora. Afwisselend is het trefwoord, hoewel het gevaar daarvan is dat het wat druk en opgefokt kan worden. De uitstekende melodieën en de sterke refreinen verhoeden dit gevaar gelukkig. En door slim Misera Venera in tweeën te knippen – het tweede deel heeft ook een hele andere sfeer, maar je herkent gelijk het ijzersterke thema – houden ze ook het publiek de gehele plaat vast. Het maakt dat je je op dát moment realiseert: dit is heel erg goed! En hop, daar komen ze ineens met een dwarsfluit.

Soms doet de muziek mij denken aan de helaas ter ziele gegane formatie Strangefish van een paar jaar terug, maar Gran Turismo Veloce heeft voldoende eigen smoel. Dat komt dan weer voornamelijk door de stem van zanger Claudio Filippeschi, een stem die je verwacht bij Italiaanse retro. Hoe komen ze daar toch aan al die fantastische zangers?

Ik ben blij dat ik eindelijk weer eens enthousiast kan zijn over neoprog, en dan nog Italiaanstalig ook. Gran Turismo Veloce laat met “Di Carne, Di Anima” niet alleen zien dat neoprog nog springlevend is, maar tevens dat er veel meer rek zit in deze substroming.

Markwin Meeuws