Gravitysays_iAlbum

Deze uit Griekenland afkomstige band draait al aardig wat jaren mee en het hier besproken album is hun derde zilverwerkje en toch had ik nog nooit van ze gehoord. En ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik ze heb leren kennen. Al moet ik er direct bij zeggen dat dit album zich niet eenvoudig laat omschrijven. Meestal heb ik aan vier tot zes luisterbeurten genoeg om een plaat goed te doorgronden, maar bij dit album was dit niet genoeg. Ik heb de plaat even twee weken weggelegd en ben daarna weer opnieuw gaan luisteren, het zorgde ervoor dat hij steeds meer ging groeien.

Dit Griekse zestal maakt een zeer interessante smeltkroes van stijlen. Ik hoor artrock, symfo, neprog, elektronische muziek, wereldmuziek en postrock op hoog niveau in elkaar verweven worden. Ik hoor onmiskenbare invloeden van Pink Floyd en King Crimson, maar ook van het oude Porcupine Tree, Explosions In The Sky, Vangelis, Martigan, Emerson Lake And Palmer en Ulver. Best divers dus.

Een track als Quantum Unknown klinkt behoorlijk experimenteel, maar blijft toegankelijk en ontpopt zich langzaam tot een prachtig postrock geheel, met een gestage opbouw die aanzwellend uitgebouwd wordt tot indrukwekkende erupties. Terwijl Ivory Heart op het eerste gehoor een beetje poppy aandoet met vrolijke blazers en een lekker swingende basis van groovy basspel en dito drums, is het ten diepste een behoorlijk gelaagd geheel dat bij elke luisterbeurt aan kracht lijkt te winnen.

Pink Floyd en Porcupine Tree (periode “Up The Downstairs”) duiken als duidelijke referentie op in opener More Than A Matter Of Instinct. Een indrukwekkend nummer met stuwend basspel, sferische toetsen en de toevoeging van de santur (een Iraans instument) geeft het geheel een oosters tintje. De stem van Manos Paterakis is mooi donker en ondanks zijn accent klinkt het erg goed bij het geheel. Maar wat de muziek echt diepgang geeft is het trompetspel van Vangelis Κatsarelis. Wat een briljante toevoeging. De gierende gitaarsolo van Nikos Sotiropoulos is de bekende kers op de taart.

Het korte Dowser klinkt juist weer desolaat en bijna afstandelijk, met vervormde zang en mooi tegendraads trompetspel, terwijl Every Man het tegenovergestelde klinkt. Warm, vol compassie en met ingetogen akoestisch gitaarspel en de mooie toevoeging van de lyra, een traditioneel Grieks driesnarig instrument. De tweede stem van Peggy Zarrou geeft het geheel nog meer sfeer.

En dan heb ik het nog niet gehad over het indrukwekkende tweeluik Of Woe / Migratory Birds. De nummers klinken los al erg mooi, maar het album komt pas echt tot zijn recht wanneer je het in zijn geheel beluistert. Dan valt het geheel als een tandwiel in elkaar en ontpopt dit album zich tot een groeibriljant van jewelste. Petje af voor deze Grieken!

Maarten Goossensen