Gravy TrainAlbum

Eigenlijk klopt het niet: liefhebbers van progressieve muziek die geïnteresseerd zijn in onbeduidende platen die veertig jaar geleden in het genre even het licht zagen. Ik zou wel eens marktonderzoek willen doen om uit te pluizen in welke leeftijdsgroep deze ‘afwijking’ het vaakst voorkomt. Ik hou het erop dat dit de Brammen en Sarah’s zijn. Ik heb dat vermoeden niet zomaar, ik ben er zelf namelijk ook ééntje en kan me dan ook goed voorstellen dat er mensen zijn die met plezier op jacht gaan naar de schat. Dat het oppoetslabel Esoteric Recordings hier een cruciale rol speelt is mooi. Onlangs heeft men daar twee albums van de uit Lancashire afkomstige band Gravy Train uitgebracht en zonder al op de kwaliteit in te gaan stel ik de vraag of het de moeite loont deze schatten op te dreggen.

Het gaat om de derde en vierde plaat van het gezelschap, het hier besproken “Second Birth” uit 1973 en diens opvolger “Staircase To The Day” van een jaar later. Al eerder verschenen er nog twee albums van de band, dit op het vermaarde Vertigo-label, maar omdat die platen niet veel deden werd het contract indertijd niet meer verlengd. De band wist in Dune een nieuwe maatschappij te vinden, maar ook daar strandde na twee albums het schip. Enkele jaren later duikt zanger/gitarist Norman Barrett nog even op als gastmuzikant op “The Eye Of Wendor” van de Mandalaband, maar daar blijft het dan ook bij.

Op naar “Second Birth”. Over het algemeen kan je stellen dat de band op het album een mengeling laat horen van niet al te heftige hardrock en folk. De vijfmansformatie krijgt halverwege de opnamen ook nog te maken met een drummerswisseling. Gravy Train komt er in acht nummers met een wirwar van aan de ene kant lekkere basloopjes, stuwende drums, cleane, wat blikkerige gitaarriffs, iets te geforceerde zang en nogal ver naar achter gemixte toetsen, terwijl er aan de andere kant zwierige akoestische gitaren, kordate fluit en bronstige sax zijn die voor de jus zorgen. Hierdoor zijn er heel wat breaks en overgangen nodig om alles in goede banen te leiden. Het gevolg is een onevenwichtig geheel dat overkomt alsof er bandleden van diverse bands samen een plaatje hebben gemaakt en niet te ver buiten de pot willen piesen. De invloedsbronnen liggen er dan ook duimendik bovenop, van Uriah Heep in opener Morning Coming tot CSNY-achtige samenzang in het zwierige September Morning News, van Jethro Tull via The Beatles tot aan Caravan. In Fields And Factories komt men met een psychedelische passage en in het titelnummer, waar het reguliere album mee afsluit, krijg je een aantal fraaie Van Der Graaf Generator-achtige loopjes voor je kiezen.

Gravy Train maakt muziek waar de contrasten welig tieren en daar moet je van houden. “Second Birth”, rare titel trouwens aangezien dit de derde lp is van de band, is een album waarbij alle stukjes pas op hun plaats vallen als je er meer dan tien keer naar hebt geluisterd. Er zit niks anders op. Die countrypop van het op single verschenen Strength Of A Dream en de Mud-achtige glamourrock van de bonustrack zal je voor lief moeten nemen.

De conclusie is simpel: “Second Birth” is weliswaar geen schat, het is een album dat het verdient opgedregd te worden.

Dick van der Heijde