Green CarnationAlbum

Tussen het in 2005 verschenen “The Quiet Offspring” en het in 2006 verschenen “Acoustic Verses” bleef de bezetting van Green Carnation, vergeleken bij wat we van deze band gewend zijn, relatief stabiel. Alleen Anders Kobro hing zijn trommelstokken aan de wilgen en zijn plaats wordt op dit album ingenomen door Tommy Jackson. Verder is de bezetting uitgebreid met nog maar een gitarist: Bjørn Harstad. Aangezien we in het verleden de hypothese poneerden dat de sterke progressieve sprongen die het Noorse circus van Tchort doormaakt, voor een groot deel terug te voeren zijn op de vele bandwisselingen, zou de verwachting nu zijn dat “Acoustic Verses” sterk in het verlengde van “The Quiet Offspring” ligt.

Dat dit maar zeer ten dele waar is, is nogal een open deur als je alleen maar naar de titel kijkt. Ja, inderdaad: na zich met rasse schreden van doom metal naar een meer toegankelijke licht-progressieve hardrock te hebben bewogen, gaat de band hier nog een forse stap verder door alle elektrische versterking in de ban te doen. Hiervoor in de plaats krijgen we allerlei verschillende akoestische gitaren, strijkers en ouderwetse toetseninstrumenten.

Nou is het unplugged overdoen van oude klassiekers uit het eigen repertoire niet echt nieuw. Sterker nog, onder de bezielende leiding van MTV werd dit concept begin jaren ’90 in rap tempo erg sleets. Het opnemen van een nieuwe cd met nieuw werk dat allemaal akoestisch uitgevoerd wordt, is echter andere koek, maar feit blijft dat de kans dat het allemaal jammerlijk in goede bedoelingen blijft steken minstens zo groot is als de kans dat het wel werkt.

Niettemin: het werkt! En, dat vind ik eerlijk gezegd best verrassend, aangezien ik op de overigens sterke platen “A Blessing In Disguise” en “The Quiet Offspring” de ballads doorgaans niet tot de hoogtepunten vond behoren. Daarnaast ervaar ik “Acoustic Verses” niet direct als een enorm samenhangend album: deels komt dit doordat de verschillende bandleden elk een aandeel in het componeren hebben gehad, maar zelfs binnen de individuele nummers lijken de wendingen soms nogal willekeurig.

Wat overblijft, is gewoon een collectie prachtige muzikale… uhm… momenten. De golvende Mellotron in Maybe? en de vioolsectie in Alone strijden om voorrang als de aandacht opgeëist moet worden. De luisteraar wordt echter niet meteen in het diepe gegooid: Sweet Leaf en The Burden Is Mine… Alone zijn gewone, ‘kleine’ liedjes, die voldoende eigen waarde hebben, maar niettemin toch ook vooral gelden als intro op het echte vuurwerk.

En als Maybe? en Alone al vuurwerk waren, wordt het lastig om een treffende typering te vinden voor 9-29-045. Dit epos van een kwartier vormt in veel opzichten hét centrale stuk van de akoestische verzen. Wederom lijkt dit vooral een samenraapsel van liedideeën, maar wát een schitterend eindresultaat! High Tide Waves zorgt voor een dramatisch slot waarin de protagonist zijn hoofd boven water houdt teneinde niet te verdrinken. Houdt hij dit vol? Luister zelf.

Een half jaar geleden kreeg ik deze cd te pakken, luisterde ik er een aantal keer naar en legde hem weer weg onder het mom van ‘best aardig, maar niet echt spectaculair’. Die methode blijkt af en toe erg heilzaam, want de buitengewone schoonheid van deze muziek viel pas goed op bij een tweede serie luistersessies. Zou Green Carnations betrekkelijk geringe bekendheid iets te maken hebben met luisteraars die de tweede serie niet halen? Valt de naam überhaupt te weinig? Zijn al die veranderingen in het bandgeluid voor de gemiddelde sterveling niet bij te houden? Hierbij dan in elk geval van mijn kant de definitieve constatering: “Acoustic Verses” is een geweldige plaat! Waarvan akte (nog net op tijd voor de jaarlijstjes…).

Casper Middelkamp