Green CarnationAlbum

Bijna vijf jaar na de reünie van de Noorse progmetalhelden Green Carnation is er eindelijk een nieuw album. Of nieuw… bijna de helft van de plaat gaat op aan een nieuwe versie van My Dark Reflections Of Life And Death (van “A Journey To The End Of The Night” uit 2000) en een Black Sabbath cover: Solitude. Toch is het fijn om de mannen terug te hebben.

Met deze plaat hinkt Green Carnation een beetje op twee gedachten. In de eerste plaats blikken ze terug op hun beginjaren en op de voorbeelden uit het verleden, maar dat is een pad dat de band eigenlijk al een poos niet meer bewandelde. De laatste studioplaten voor de lange pauze lieten immers een andere koers horen, een meer rock-gerichte koers die uitmondde in “Acoustic Verses”, de voorlopige zwanenzang uit 2006.

Al dat terugblikken daargelaten, de heren openen hun nieuwe album met het frisse, stevige titelnummer Leaves Of Yesteryear, want mij betreft het beste nummer van de plaat. Puntig, uitgesproken symfonisch en melancholisch. Sentinels is daarna een meer recht toe, recht aan metal stuk met zelfs wat licht gegrunt in de refreinen.

My Dark Reflections Of Life And Death is zoals gezegd een oud nummer, dat de band in 2000 al eens had opgenomen. Het is twee minuten korter, met name dankzij de wijselijk gekortwiekte geluidseffecten aan het begin van het stuk, maar komt op mij nog steeds over als los zand. Stuk voor stuk mooie themaatjes, passages en riffs, maar zonder onderling verband. Het nummer klinkt nu wel een stuk beter, strakker, dynamischer.

Hounds is het andere prijsnummer van de plaat, met een prachtig akoestisch begin, een ouderwets potje progmetal en een geweldige gitaarsolo. Vooral op dit nummer valt op wat een strak bandje Green Carnation is, en hoe deze bijna Spartaanse productie (van In Vain producer Endre Kirkesola) de perfecte combinatie met de sobere muziek vormt. Geen toeters en bellen, gewoon een goed bandje met een sterke compositie in een smaakvol arrangement. Het is ook de meest geslaagde blend van die progmetal uit het begin en de rock uit de latere jaren van de band, een prachtige ontwikkeling wat mij betreft.

De Black Sabbath cover Solitude (Van “Master Of Reality” uit 1971) is ook nog een aardig toetje, door het mooie stemmige begin met akoestische piano en gitaar. Op zich lijkt het me ook wel een soort beginselverklaring: van alle ruige kolereherrie die Sabbath in al die jaren heeft uitgebracht, is Solitude één van de aller softste liedjes en uitgerekend dat kiezen deze progmetal-Noren uit om te coveren. Het maakt nieuwsgierig naar een vervolg, dat wat mij betreft niet te lang op zich moet laten wachten.

Al met al is “Leaves Of Yesteryear” dus een verheugend album, vanwege de terugkeer van Green Carnation en vanwege de kwaliteit van het grootste deel van het gebodene. Niet alleen voor de verstokte metal-liefhebber, ik verwacht dat veel prog-fans hier ook plezier aan zullen beleven.