Howe, Greg
Hyperacuity
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Tone Center
Website: -
Blindfold Drive (6:13)
Order Of Dawn (8:34)
Heat Activated (5:03)
Receptionist (6:28)
Trinka (6:12)
I Wish (6:45)
Dale Fischer: basgitaar
Kevin Soffera: drums
Ascend (1999)
Five (1996)
Parellax (1995)
Introspection (1994)
Uncertain Terms (1994)
Now Hear This (1990)
Howe 2: High Gear (1989)
Greg Howe (1988)
Greg Howe is een veelzijdige Amerikaanse gitarist die begin jaren negentig van de vorige eeuw begon met het uitbrengen van instrumentale gitaarrock. Eind jaren tachtig kende deze muziekvorm een explosie met gitaristen als Joe Satriani, Vinnie Moore, Marty Friedman, Jason Becker en Michael Lee Firkins. Ook Greg Howe leverde een aantal uitstekende cd’s af in het verleden zoals “Introspection” (1993) en “Parallax” (1995). Ook maakte hij nog twee cd’s met zijn band Howe II (hardrock in de Van Halen-stijl), dit bleek geen succes.Na een paar jaar uit beeld te zijn geweest bracht hij zo’n jaar geleden het album “Hyperacuity” in Amerika uit. Nu wordt het album dan ook via het gespecialiseerde label Tone Center in Europa op de markt gebracht. Greg Howe laat horen dat hij nog steeds een begenadigd gitarist is en wordt op dit album prima bijgestaan door drummer Kevin Soffera en meesterbassist Dale Fischer.
De muziek is fusiongericht. Met name in het stevige titelnummer en Trinka. In dit laatste nummer excelleert overigens bassist Dale Fischer met een aantal waanzinnige basloopjes. Blindfold Drive is stevige progfusion met de nodige verwijzingen naar het meer rockachtige gitaarspel van generatiegenoten Steve Morse en Scott Henderson.
Order Of Dawn is behoorlijk akoestisch getint met flamencoachtige tussenstukken waardoor het geheel wat doet denken aan de legendarische Al DiMeola (Return To Forever). Heat Activated is een bluesachtig, ontspannen nummer met fijne Pat Metheny referenties. Er wordt flink gebruikt gemaakt van de wah-wah-pedalen.
Het experimentele Receptionist kent veel geluidscollages, wegvallende stereogeluiden, zware percussie-elementen en zelfs dwarsfluit. Trinka noemde ik al vanwege de prachtige bassoli van Dale Fischer maar ook de gitaarescapades van Greg Howe zelf zijn een lust voor het oor. Het afsluitende I Wish is een bewerking van het bekende Stevie Wonder nummer. In een jazzjasje nog wel. Voor mij volkomen overbodig.
Over het geheel genomen toch een aardig nieuw album van Greg Howe.
Gerard Augustijn