Lake, GregAlbum

De duik in de archieven van Greg Lake gaat voort met dit tweede deel van “From The Underground”, dat al eerder in 2003 uitkwam op Lake’s eigen label in gelimiteerde vorm. De subtitel “Deeper Into The Mine” zegt genoeg: Lake heeft uit zijn privécollectie opmerkelijke en volgens hem zinnige opnamen gevist die de moeite van het uitbrengen waard zijn. Lag zoals vermeld in de recensie van “From the Underground vol. 1” de nadruk op het livewerk, dit tweede deel staat vol met studio-opnamen. “Only the best songs and the rarest recordings”, zoals Lake in zijn oorspronkelijke hoestekst schreef. Dat belooft wat.

Het leeuwendeel van deze cd bevat tracks die Lake in de jaren tachtig opnam voor zijn twee soloplaten, maar die de uiteindelijke selectie niet haalden. We horen bijvoorbeeld Cold Side Of A Woman, You’re Good With Your Love en You’ve Really Got A Hold On Me, nummers die Lake in 1981 opnam met de heren van Toto en Hold Me, dat een jaar later werd opgenomen met leden van zijn toenmalige Greg Lake Band, maar dan zonder gitarist Gary Moore. In alle vier gevallen leuke nummers, die beide soloplaten mooi aanvullen. Alleen is Hold Me wat aan de lichtvoetige kant en bevat Smokey Robinson’s You’ve Really Got A Hold On Me weinig vuurwerk om van een geslaagde cover te spreken. Lake’s stemgeluid is er overigens wel uiterst geschikt voor. Nee, pak dan de twee stukken die Lake met Geoff Downes opnam als Ride The Tiger. Check It Out, Blue Light en Love Under Fire klinken als stuurloze demo’s van twee heren, tussen wie het niet écht muzikaal klikt. De reünie van Asia zette dit initiatief op de lange baan, misschien maar goed ook. Nee, doe dan toch maar het jazzy Step Aside, een livetrack van Emerson, Lake & Powell uit 1986, een uitvoering van het aloude ELP uit 1971 van Preacher Blues of Epitaph van King Crimson, zoals dat klonk tijdens het beroemde Hyde Park concert in 1969 in London. Drie niet al te goed klinkende opnamen, maar die wel de bekende vonk bevatten om eens even goed de oren te spitsen. Ook leuk is de opener van de cd, Black Moon, gespeeld door ELP in 1992. Gekozen vanwege de pure energie die deze uitvoering heeft, zoals Lake opmerkt. Niets is minder waar. Als laatste bevat de cd Fanfare For The Common Man, een live-opname uit 1981 met Gary Moore die zijn best doet om het synthgeluid van Emerson zo goed mogelijk te emuleren op zijn gitaar. Dat doet hij op zijn eigen geraffineerde wijze. Een leuke afsluiter van een behoorlijk gevarieerde cd, die net onder een uurtje klokt.

Bevat dit deel inderdaad meer studio- dan livewerk, toch zijn het de op de bühne gespeelde nummers die met kop en schouders boven de rest op “Deeper Into The Mine” uitsteken. Voor de fans van zowel Lake als Toto zijn de onuitgebrachte stukken uit 1981, 1982 en 1988 natuurlijk onmisbaar en biedt de Lake-Downes samenwerking nog een leuke connectie, naast de korte periode dat Lake John Wetton verving in Asia wegens ziekte. Toch hebben ze de tand des tijds niet doorstaan, maar dat moet je vooropgesteld natuurlijk ook niet verwachten van een cd als deze. Dit is materiaal dat in eerste instantie natuurlijk om een goede reden niet is uitgebracht en dat dit alsnog na jaren gebeurt, onderstreept dat besluit volledig. Tenslotte wederom een groot compliment voor de medewerkers van Lemon Recordings/Cherry Red Records, die andermaal een prachtig verpakte cd op de markt hebben gebracht. Het boekje is zeer informatief en interessant om te lezen en zet elke track in de juiste context. Net zoals deel 1: leuk om te hebben, maar verwacht geen hoogvliegers!

Wouter Bessels