Lake, GregAlbum

Deze heruitgave brengt twee bijzondere reeksen tezamen: de grote serie heruitgaven die op de diverse sublabels van Cherry Red verschijnen en de legendarische serie concertalbums van The King Biscuit Flower Hour, oorspronkelijk een wat obscuur radioprogramma in Amerika. In dit geval staat Greg Lake centraal op een belangrijk moment in zijn leven. Zijn allereerste soloplaat “Greg Lake” was net uit. Na jaren onmeetbaar succes in King Crimson en vooral ELP is hij met dit album zijn eigen man.

Niet gek dus, dat hij tijdens dit concert veel stukken speelt van dat album, al wordt het er geen betere plaat door. “Greg Lake” is een tamelijk ongecompliceerde rockplaat. Voor een belangrijk deel is dat toe te schrijven aan gitarist Gary Moore en toetsenist Tommy Eyre, die meeschreven aan de composities en mede het geluid bepaalden. Moore was in elk geval op dat moment een regelrechte hardrocker en een nummer als Nuclear Attack past hem veel beter dan Lake zelf. Ik heb me wel vaker afgevraagd wat Lake eigenlijk voor ogen had, in die tijd. Kijk maar naar de setlist: metal, r&b, rock ‘n’ roll, ballads en prog. Het is een beetje een potpourri. Als hij de hardere kant op wilde, heeft hij dat in elk geval niet doorgezet, maar dat getwijfel heeft hem naar mijn idee in zijn carrière geschaad. Vergeet ook niet dat Lake in 1981 in geen hoog aanzien stond, nadat de punk en new wave zijn muzikale verdiensten grondig hadden afgefakkeld.

Geheel volgens verwachting horen we op dit album een tamelijk gedateerd geluid, al moet ik eerlijk bekennen dat ik die wat stevige invalshoek ten aanzien van het ELP repertoire wel zo leuk vind. Gary Moore mag dan geen smaak hebben, het is wel een geweldige gitarist. Luister maar eens hoe hij zelfs van zo’n wee stuk als Lucky Man nog iets aardigs weet te maken. Ook de toevoeging van zijn tranentrekker Pariesienne Walkways is leuk, al zijn de toetsengeluiden en de achtergrondzang knettervals.

Daarmee zijn we beland bij een teer punt: ik vind dat bijna niemand zo’n mooi stemgeluid heeft als Greg Lake, zo’n warme, puur Britse klank waarmee hij zowel kan croonen als rocken. Hij kan alleen niet zo heel goed toon houden en dat wreekt zich op die momenten waar hij de zang niet honderd keer kan overdoen, zoals op een live radio registratie. Het gaat af en toe met kromme tenen door merg en been. Ook de stevigere stukken zijn moeilijk voor Lake.

Dat neemt niet weg dat dit een genoeglijk document is van een muzikale held op een kruispunt in zijn leven. De band was puik, Lake klinkt gretig en het geluid is nog niet eens zo heel beroerd voor een radioshow. De stukken van ELP en King Crimson zijn het aardigst voor ons slag mensen. Met name de hardrock-versie van 21st Century Schizoid Man doet het nummer meer dan ooit lijken op een stuk van Black Sabbath! Je moet er van houden, maar het is op zijn minst aardig om eens te horen. Bij vlagen hoor je ook Moore’s jazzrockachtergrond (Colosseum II) in het arrangement. De heren slaan zich er in elk geval erg goed doorheen.

Samenvattend: een aardig, maar niet helemaal overtuigend album, waardevol door de bijzondere combinatie van bezetting en repertoire, minder fijn door het gedateerde geluid. Voor de liefhebbers dan maar weer.

Erik Groeneweg