Wat is het toch met Polen en progressieve rock? Zou het er met de paplepel in gegoten worden of is het iets in het eten of zo? De stroom aan (neo)prog bands uit Polen is de afgelopen jaren niet te stoppen. Kon je vroeger alleen een band als Quidam bedenken als je gevraagd werd of je een band uit Polen kende, tegenwoordig kan je daar tientallen andere namen bij optellen.
Drie jonge mannen en een jonge dame vormen samen wéér een nieuwe Poolse neo-prog band: Grendel. Oké, de naam is verre van origineel en doet vermoeden dat we hier met een ongeïnspireerde Marillion-kloon te maken hebben, maar dat is zeker niet het geval. Het moge natuurlijk duidelijk zijn dat deze jongelingen de mosterd bij Marillion ten tijde van Fish gehaald hebben, maar toch zitten er nog genoeg eigen ingrediënten in.
Dat we hier met een op en top neo-prog band te maken hebben, daar zal geen twijfel over bestaan. Naast het al genoemde Marillion, komen ook bands als Forgotten Suns, Skeem, Clepsydra en vooral No-Name in gedachten. De band is toch vooral gitaargeoriënteerd. De toetsen spelen een belangrijke rol op de achtergrond, maar toetsensolo’s zal je op dit album niet aantreffen. Ik moet zeggen dat ik ze ook niet gemist heb. Nee, het is het gitaarspel van Sebastian Kowgier die alle solo’s voor zijn rekening neemt. En vrienden, wat een heerlijke slepende solo’s kan deze jongeman spelen! De ene is nog mooier en melodieuzer dan de ander. Een heerlijk mix van Rothery en Gilmour.
Naast het gitaarwerk neemt Kowgier ook de zangpartijen voor zijn rekening en ook daar krijgt hij een dikke voldoende voor. Zijn stem doet sterk denken aan Patrick Kiefer van het Luxemburgse No-Name. Zijn stem past uitstekend bij de vrij ingetogen stijl van de muziek. Het mag dan wel typische neo-prog zijn, het geheel is best ingetogen. En zit iets relaxed in de muziek van Grendel. De drums en het heerlijke basspel blijven vrij rustig (zeker niet saai!) en de toetsen van Urszula Swider zorgen voor een warme sfeer. Alleen de gitaar zorgt voor het nodige vuurwerk. De tempowisselingen verlopen ook soepel en komen nergens geforceerd over. Dit zorgt er voor dat de warme sfeer steeds aanwezig blijft en dan ook een bepaalde spanning steeds over de muziek heen hangt. De nummers zijn niet al te lang en dat zorgt ervoor dat nergens de aandacht verslapt.
Eigenlijk heb ik niets negatiefs over de band te melden, dus doe ik dat ook niet. Ik ben erg benieuwd of deze band een blijvertje is of weer in de anonimiteit zal vervallen. Op een tweede album zou ik toch wel iets meer lef willen horen en misschien toch een paar toetsensolo’s. Maar Grendel komt hoog in het rechterrijtje van de Poolse neo-progdivisie binnen. Geen slechte plaats om binnen te komen. En met subtoppers weet je het maar nooit…