Grey Lady DownAlbum

Grey Lady Down is een Britse band die inmiddels een jaar of tien actief is. Voorheen zaten ze op het Cyclops label maar inmiddels zijn ze met het eigen label Perfect Pop gestart waarvan dit album de eerste release is. De band komt uit in de tweede divisie van de Britse symfonische rockmuziek evenals o.a: Grace, Haze, Mr.So & So, Janison Edge en het, in mijn ogen, inmiddels naar de eredivisie gepromoveerde Primitive Instinct.

Het album opent met Fading Faith, een lang stuk muziek welke echter niet echt blijft hangen. Het nummer mist samenhang en kent ondanks de aardige toetsenstukjes toch te weinig enerverende momenten. De gitaar had wel wat verder naar voren gehaald kunnen worden in de mix, een euvel wat verder op de CD wat minder opvalt gelukkig. De muziek deed mij denken aan de Nederlandse band Marathon, een mix van 70s symfo en modernere negentiger jaren rock invloeden. Het korte Shattered is een niemendalletje tussendoor waarbij zanger Martin Wilson soms irritant overkomt. Zijn stem is niet briljant maar het kan toch wel beter dan dit neem ik aan.

As The Brakes Fail kent fraai up-tempo toetsenwerk (à la Arena en Pendragon) van Mark Westworth maar helaas valt ook nu de zang weer tegen. De gitaarsolo aan het eind van dit nummer maakt gelukkig een hoop goed. Het bijna 14 minuten durende Fallen opent zoals “Lady Fantasy” van Camel maar dan minder krachtig (is dit nu plagiaat of niet??). Muzikaal zit het in dit nummer verder wel goed: functionele toetsenpartijen, redelijk tot goed gitaarspel en eenvoudig doch gedegen drumwerk. De verschillende overgangen in dit nummer gaan niet altijd even soepel, het geluid is ook niet altijd even helder maar toch boeit het nummer op de een of andere manier wel. Het middenstuk kent Final Conflict-achtige zwevende tussenstukken waarna een lekkere “wah-wah” gitaarsolo afgewisseld met snelle toetsen-solo’s het nummer naar een goed eind stuwen.

Het best nummer van de CD is overigens New Age Tyranny en het is tevens het krachtigste nummer van het album. De meestal verborgen kwaliteiten van Grey Lady Down komen hier goed naar voren: lekker pianospel, goed gitaarwerk, redelijke zang in dit geval en beheerst drumspel van Phil Millichamp. Het nummer kent een paar mooie gitaarsolo’s van Julian Hunt en heeft een slepend arena-rock tempo.

Sands Of Time valt dan weer tegen, het euvel van de zwakke zang duikt weer op en ook de compositie stelt weinig voor. Truth is met zijn ruim 10 minuten wel weer beter te pruimen. De Camel-achtige toetsensolo aan het begin van dit nummer klinkt veelbelovend, de zang is bewust vervormd (klinkt nu wel goed…) en wederom soleren gitarist en toetsenist weliswaar wat obligaat maar toch keurig langs elkaar heen, aan het eind van dit nummer zit een mooie David Gilour-achtige gitaarsolo. In het slotnummer Crossfire duikt oudgediende Bernie Marsden (ex-Whitesnake) als gast gitarist op met een leuke gitaarsolo.

Conclusie is dat Star-Crossed een redelijke CD is geworden maar meer ook niet. Een aantal nummers mist spanning en gaan het ene oor in en het andere uit. Het gebruik van akoestische gitaren en wat fluitwerk geven de plaat wel een licht jaren 70 gevoel mee maar aan de andere kant wil de band ook weer moderner klinken, waardoor de composities niet soepel lopen. Toch kan de band nog wel groeien getuige nummers als Fallen en New Age Tyranny.

Gerard Augustijn