Grey LotusAlbum

Collega Christopher maakte in 2010 nog gehakt van de vorige langspeler van Grey Lotus, voornamelijk vanwege het tamelijk knullige Engels. Misschien is dat de reden dat wij bij het promo-exemplaar van onderhavig album geen tekstvel meer aantreffen. Tegelijk moet geconstateerd worden, dat “Our Little World Of Glass” een album is van een geheel andere orde.

Als er een plek op aarde is waar No-Man en Riverside elkaar ontmoeten, dan komt Grey Lotus daar vandaan. Trage muziek, met elementen uit de doom en postrock, loom getokkeld en met veel dramatiek gezongen, hier en daar aangedikt met wat percussie, mondharmonica en accordeon, op “Our Little World Of Glass” staan zes nummers die een min of meer vergelijkbare opbouw hebben. Het begint uiterst kalm, bouwt steeds meer op en zakt dan weer in elkaar, steeds even melancholisch en in mineur. Teksten als “You feel fine, I feel fine, we should die together” zetten de toon. Hier wordt Geleden met een hoofdletter.

Gelukkig is het voor de luisteraar minder somber: Grey Lotus maakt smaakvolle, intelligente muziek en kan met beperkte middelen een mooi sfeertje opbouwen. Met wat tingeltangel en een mondharmonica komen de heren al een heel eind. Het is teveel eer om de band met Talk Talk te vergelijken, maar het principe is vergelijkbaar.  Zanger Joost Verhagen staat voor een lastige uitdaging: zacht en hoog zingen zonder klagerig te worden. Of vals. Joost slaagt daar bijna in en dat is geen geringe prestatie.

Op een paar momenten ontspoort de plaat ernstig. In de eerste twee stukken komt halverwege het nummer een elektrische gitaar het spectrum binnen denderen en dat gaat met zoveel geweld dat daarmee alles stuk slaat. De mix wordt een brij, de zang krijgt iets krampachtigs en de nuance raakt zoek. Het doet me een beetje denken aan Stay, dat nummer van Shakespear’s Sister, waar halverwege die heks een op zich aardig liedje aan gort loeit. Erg jammer van die twee nummers, die zonder dat gerag aanzienlijk beter zouden zijn geweest.

Hoe het ook kan, laat de band horen in Deal, een verrassend stuk met mooi omfloerste percussie, schurende akkoorden op de accordeon, een Spaans gitaarstuk in het midden en een steeds dreigender en meer ontregelend coda. Niet per se briljant, maar absoluut spannend. Dat geldt ook voor FAC 501. (Voor de liefhebber: Tony Wilson, de oprichter van Factory Records, het label van o.a. Joy Division en New Order, is begraven in een lijkkist waarop een Factory catalogusnummer is geprint: FAC 501.)  Ook daar schurende akkoorden, die er gek genoeg in slagen niet jazzy te worden, een treurige muilschuiver en geplingplong dat steeds meer de overhand krijgt tot de muziek in zijn eigen gekte verdwijnt. Dat klinkt dan gelijk alsof er een dronken kat over een ongestemde piano loopt, maar welke rechtgeaarde progliefhebber gaat het experiment uit de weg?

Vijftig minuten van deze Sombermannen is wat veel van het goede, maar dat verandert niets aan de constatering: Met “Our Little World Of Glass” maakt Grey Lotus een enorme stap vooruit, het is een plaat met gebreken, maar ook heel veel pluspunten. Wel die elektrische gitaar terugbrengen naar de winkel, jongens!

Erik Groeneweg

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder