Group 309Album

De naam van deze band heb ik van het internet moeten halen evenals de titel van het album en die van de elf tracks. Op het album zelf staan namelijk alleen maar Russische tekens en daar hebben we niks aan. Oké, het is meteen duidelijk dat we met een Russische band te maken hebben, maar zelfs de namen van de bandleden zijn niet te ontcijferen tussen al die achterstevoren geschreven tekens. De enige houvast is het bonte hoesje dat neo-prog doet vermoeden. Het in het Russisch gezongen album is waarschijnlijk een conceptalbum omdat het begint met een proloog en eindigt met een epiloog. Dit is het debuut van de band die naast toetsenist/zanger Andrey Pishchulov bestaat uit gitarist lIgor Inshakov, bassiste Nikita Simonov en drummer Ruslan Zhigkayty. De muziek zal me echt moeten overtuigen, want ik voel me behoorlijk buiten gesloten.

Het album begint met pianospel. Het tempo daarvan is vrij van keuze en dat is mooi. Helaas duurt die virtuositeit maar enkele maten. Als de zang erbij komt wordt het ritme al vastgelegd. Een niemendalletje is in ontwikkeling en het album lijkt af te stevenen op het predicaat ‘slappe hap’. Maar dan, na drie minuten dient het sterke The Overture zich aan en alle hoop uit het begin van dit album blijkt niet voor niets te zijn geweest. Dit instrumentale nummer vormt met z’n strakke drums en scherpe gitaarriffs de aanzet tot een aantal goede stukken. Niks ‘slappe hap’, de band komt met een gedrevenheid die Italiaans groot is. De nummers zitten vol prima melodieën die je regelmatig doen voorbij gaan aan het feit dat de muziek eigenlijk stoelt op eenvoudige schema’s en daardoor nogal toegankelijk is. Het zijn de toetsenpartijen die de toon aangeven zonder dat deze dominant zijn. Ze combineren mooi met het proggy gitaarwerk dat vaak vanuit een rockinsteek is benaderd. Echt vlammen wil de plaat slechts op momenten en dan is meestal de gitaar in the picture.

Soms is dit album in zekere zin best wel verheffend. Dan doemen geesten op van het oude Marillion en Abraxas. Zo lijkt het of je in The Overture naar een duel luistert tussen Dream Theater en Kayak. Gedurende het hele album hoor je trouwens wel vaker van dergelijke schermutselingen, maar het wordt nergens meer echt heftig. Het met orgelklanken opgesmukte What Are You Waiting For is een hoogtepuntje en de finales van Five Years Later en A Girl Was Praying In The Old Church zijn dat ook. De tussenliggende nummers zijn hooguit redelijk te noemen. Clouds is geënt op een aanstekelijke zangmelodie die iedere prog-Rus zeker mee zal willen lallen. Lallen ja, want de zang van Pishchulov is de bottleneck van het geheel. De Slavische taal mag dan z’n charme hebben en Pishchulov mag dan bij vlagen overkomen als een geslaagde kruising tussen Fish en Ferenc Debreczeni van Omega, toch hoor ik hem iets te vaak klinken als Bob de Rooij (het ranzige typetje van Paul de Leeuw) en daar zijn we niet blij mee.

Ik heb een haat-liefde verhouding met dit album die er niet om liegt. Het slechte is bar slecht en het goede is om te koesteren. Hier zijn dan wat tips die de band hopelijk ten harte neemt.

1. Meet jezelf een internationale allure aan waarbij de zang in het Engels wordt gedaan.
2. Ga per direct op zoek naar een andere zanger of zangeres.
3. Breid het repertoire uit met alleen nog maar stevige nummers.

Dit zijn mijn tips, het is niet anders. Dit is mijn pravda.

Dick van der Heijde