Guapo

Elixirs

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Neurot Recordings
Website: www.guapo.co.uk
MySpace: Guapo
Tracklist
Jeweled Turtle (13:09)
Arthur, Elsie And Frances (10:53)
Twisted Stems: The Heliotrope (7:32)
Twisted Stems: The Selenotrope (7:45)
The Planks (3:11)
King Lindorm (15:40)
Daniel O'Sullivan: toetsen, basgitaar, gitaar, autoharp, zang en elektronica
David Smith: drums en percussie
Met medewerking van:
Sarah Hubrich: viool, altviool op Jewelled Turtle
Jarboe: zang op The Selenotrope
Alexander Tucker: zang op The Heliotrope
Elixirs (2008)
Twisted Stems (ep, 2006)
Black Oni (2005)
Five Suns (2004)
Ducks And Drakes Of Guapo & Cerberus Shoal (2003)
Great Sage Equal Of Heaven (2001)
Death Seed (met Ruins en Shock Exchange) (2000)
Hirohito (1998)
Towers Open Fire (1997)

“Elixirs”, het meest recente kleinood van Guapo, completeert het drieluik dat gestart is met “Five Suns” uit 2004 en vervolgd met “Black Oni” uit 2005. Het langverwachte derde bedrijf van deze muzikale trilogie onderscheidt zich evenwel ingrijpend van zijn twee voorgangers, omdat bassist en bandoprichter Matt Thompson niet langer van de partij is. Laatstgenoemde is namelijk rond het verschijnen van “Black Oni” uit eigen beweging opgestapt, zodat multi-instrumentalist Daniel O’Sullivan en percussionist David Smith nu de enige overgebleven bandleden zijn.

Hoewel het tweetal sinds het verschijnen van “Black Oni” druk in de weer is met andere muzikale projecten, waaronder onder meer Æthenor, Amal Gamal Ensemble, Miasma & The Carousel Of Headless Horses, Mothlite en Sunn O))), lijken O’Sullivan en Smith zich desalniettemin voornamelijk op Guapo te willen concentreren. De opnamen van het laatste deel van deze trilogie startten immers al januari 2005, maar de plaat wordt evenwel mede door het (onverwachte) vertrek van Thompson pas in april 2007 grotendeels afgerond.

Het ligt voor de hand om “Elixirs” te vergelijken met zijn twee voorgangers en ik kan dit dan ook niet nalaten. Na enkele nauwgezette luisterbeurten valt mij nochtans onmiddellijk op dat dit derde deel uitgesproken anders klinkt. Ofschoon de band in het verleden meermaals met postrock in de stijl van Explosions In The Sky, Godspeed You! Black Emperor of Mogwai flirt, laat het tweetal op dit album pas echt de teugels vieren. Het is zeer verleidelijk deze metamorfose louter en alleen toe te schrijven aan het vertrek van Thompson, maar dat lijkt mij toch ietwat te kort door de bocht. Ik ben eerder geneigd aan te nemen dat hier de ‘buitenechtelijke’ bezigheden van O’Sullivan en Smith een niet onbelangrijke rol in gespeeld hebben.

Op “Elixirs” klinkt Guapo bovendien ingetogener en soberder dan ooit. Dat is niet te zeggen dat het album verstoken is van die typische ingrediënten die de band reeds vanaf het spraakmakende eerste deel van deze trilogie herhaaldelijk in zijn muziekstukken verwerkt. Integendeel zelfs, maar het klinkt allemaal beduidend fijnzinniger en beheerster dan voorheen. Omdat het koppel daarenboven nog meer rustpunten, herhaaldelijk gevuld met donkere en ijzingwekkende klanken, in zijn muziek verwerkt, roept het een angstaanjagende spanningboog in het leven die mij niet zelden doet denken aan de ultratrage, inktzwarte en loodzware drone/doommetal van bands als Earth of Sunn O))).

Ondanks deze muzikale aardverschuiving valt er toch meer dan genoeg te genieten voor de liefhebbers van de eerste twee platen uit dit drieluik. De aparte arrangementen, intrigerende instrumentaties en treffende toonzettingen zijn immers ook op dit album aanwezig. Bovendien komt de fascinatie van het tweetal voor King Crimson en Magma ook nu naar boven. Tenslotte bewandelt Guapo met violiste Sara Hubrich (Miasma & The Carousel Of Headless Horses), zangeres Jarboe (Neurosis, Skin en Swans) en zanger Alexander Tucker op “Elixirs” nog immer het grensgebied tussen avant-garde, jazz, krautrock, minimalisme, noise, postrock, progressieve rock, psychedelische rock en zeuhl.

De magistrale mengelmoes van doorgaans naargeestige klanken resulteert ook op dit laatste deel van de trilogie in een huiveringwekkende vorm van muziek die de luisteraar af en toe de stuipen op het lijf kan jagen. Ook zijn de twee andermaal erg handig en zeer vaardig in het uitstrekken van hun muzikale ideeën, zodat het album bol staat van veelal spookachtige, angstaanjagende kalmtes en voortdurend repeterende thematische motieven, die herhaaldelijk in intrigerende uitbarstingen van buitensporige agressie uitmonden. Niettemin weet deze gewelddadigheid mij beduidend minder te overrompelen dan op “Five Suns” en “Black Oni”, maar dat is vermoedelijk gedeeltelijk aan mijn vertrouwdheid met de aanpak van deze band toe te schrijven.

Ondanks dat “Elixirs” hoorbaar van zijn twee illustere voorgangers afstamt, laat het laatste deel van deze trilogie een significant ander geluid horen dan dat we van Guapo gewoon zijn. Weliswaar excelleert het duo nog altijd op het gebied van gecontroleerde dynamiekwisselingen, maar het weet zich deze keer overduidelijk meer in te houden. Evenals zijn beide voorgangers koppelt het album de experimenteerdrang uit de jaren zeventig aan een meer eigentijds geluid, zodat we hier met recht en reden over authentieke progressieve rock kunnen spreken.

Al met al is het beslist niet uitgesloten dat “Elixirs” zijn opwachting zal maken in de bovenste regionen van mijn jaarlijst. Ofschoon de finale van dit drieluik mijns inziens (vooralsnog) niet kan wedijveren met “Five Suns” of “Black Oni”, levert Guapo immers ontegenzeggelijk het bewijs dat muzikale trilogieën wel degelijk de moeite waard kunnen zijn. Hoewel ik vermoed dat “Elixirs” voornamelijk de liefhebbers van het bovengenoemd tweetal zal aanspreken, kan dit album wellicht ook een uitstekend startpunt zijn om kennis te maken met dit bijzondere tweetal uit het Verenigd Koninkrijk. Fans van genoemde bands raad ik dan ook aan om dit album alleszins een draaibeurt te gunnen.

Frans Schmidt
Koop bij bol.com

Send this to a friend