Guitars ProjectAlbum

Het gros van de uit Polen afkomstige bands doet niet of nauwelijks aan promotie. Goed voorbeeld daarvan is Guitars Project. Opgericht in 1991 en – naar het schijnt – een lange actieve historie. Niet langer getreurd, want na 30 jaar wist men een platendeal te sluiten met het Poolse Lynx Music. Dat label bracht het album “Psychomelodica” uit. Zover ik weet en kon achterhalen, het debuutalbum van deze door gitarist en componist Dariusz K. Kurman geleide formatie.

“Psychomelodica”, een merkwaardige titel voor een album. Maar na beluistering van de 11 volledig instrumentale nummers, die je gerust een achtbaan mag noemen, snap ik het. Of is allegaartje een beter woord? Met Intro-Version rol je langzaam naar de top voorafgaand aan de eerst looping. Atmosferische klanken, invloeden van wereldmuziek door het gebruik van de duduk en een subtiele overgang naar licht vervormd gitaarspel. De overgang naar het opvolgende T.Rex is naadloos. Knap gedaan ook. Deze gitaarrocker kent een fijne kadans en een afwisseling met piano en synthesizer. Het klinkt ruw, rauw en ongepolijst. Ja, Guitars Project lijkt mij een echte live-band. Het uitzicht bovenaan de achtbaan is wijds.

Maar dan…

Met een donderend geraas val je in de diepte van The Living Rain. Maar hoor ik nu een regenbui in de intro of staan de mannen eieren te bakken? Hoe dan ook, uptempo gitaarwerk zonder kop of staart van een stel raggende mannen wordt je deel. Ook in Psycho-melodic regeert chaos en is enige structuur niet te bespeuren. Gelukkig vind ik de gitaarsolo van Kurman wel weer om te pruimen. In schril contrast met het voorgaande én navolgende is het kalme De Ja Vu, met duduk een jazzy saxofoon en akoestisch gitaarspel.

Flamenco Fusion I, Ad-Version I en Flamenco Fusion II zijn een drie-eenheid, maar hebben niets van doen met fusion. Integendeel. De Spaanse sfeer met percussie, conga’s en akoestische gitaar wordt wreed verstoord door heavy en onsamenhangend gitaarwerk. Zijn we soms aan het repeteren of luister ik naar een soundcheck? Na het akoestische intermezzo van Ad-Version I maakt in Flamenco Fusion II de akoestische gitaar plaats voor een elektrische. Helaas ontgaat mij de bedoeling en ontbreekt de samenhang. Met Paralaxa Blues gaat men op de blues tour. Een fijn nummer, ook nog eens goed te volgen. De ruige en rauwe gitaarrock van Reckless is voor de statistieken. Het heeft niets van doen met progrock. De achtbaan stopt (gelukkig) rustig met In-Version II (Nocturne), wat een akoestische reprise van het openingsnummer is.

De mannen van Guitars Project weten raad met hun instrumenten. Alleen is het alsof men 30 jaar ervaring en stijlen op een schijfje wilde kwakken. De band zou zichzelf minder tekort doen door op een volgend album te kiezen voor een specifieke stijl.