GungflyAlbum

Laat ik om te beginnen eerst een hardnekkige misopvatting uit de weg ruimen. Gungfly is geen Beardfish en Beardfish is ook geen Gungfly. Tot mijn verbazing lees ik regelmatig artikelen waarin de muzikale producten dezes over één kam worden geschoren. Beardfish is de band Beardfish en Gungfly is geen echte band maar meer het soloproject van opperbaardvis Rikard Sjöblom.

De bandleider en tevens toetsenist/gitarist van Beardfish laat op Gungfly (Zweeds voor moeras en spreek uit als ‘goengflie’) horen dat hij ook op basgitaar en drums rap uit de voeten kan. Het meest herkenbaar blijft toch het fraaie timbre van Sjöblom’s stem. Daarnaast zijn er weinig (niet-Engelstalige) zangers die zo accentloos en goed gearticuleerd zingen als deze Zweed.

Vormen toetsen en het Hammondorgel een belangrijk onderdeel van het geluid van Beardfish, in het geluid van Gungfly is het de gitaar die de hoofdrol vervult. Je kunt zelfs spreken van een gitaargeoriënteerde of singer-songwriter muziek die menig liefhebber van mainstream rock zal aanspreken.

Opener Bringing Down The Walls is een onvervalst stuk tachtigerjaren hardrock, terwijl het opvolgende White Light een regelrecht stuk progmetal is met zijn beukende gitaren en van stevige uithalen voorziene zang van Sjöblom. Ook Sleight Of Hand gaat door voor een bovengemiddeld stevig nummer met zijn snerpende gitaarsolo’s die aan Slash (voormalig Guns ’n Roses en Velvet Revolver) doen denken. Met het grootste gemak kantelt dit nummer tegen het eind om in een ritmisch en swingend stuk muziek te eindigen. Na al dit gitaargeweld horen we op Peace Of Mind voor het eerst op de achtergrond lekker zwevende toetsen.

Sjöblom schroomt niet om een binnen de progrock een ongebruikelijk instrument als de hier door Maja Sweden (what’s in a name) bespeelde trompet in te zetten. Het geeft het verder eenvoudige The Game een fijne Caribische aandoende sfeer.
Het meest proggy nummer is met zijn bijna tien minuten tevens het langste nummer We Will Never Leave. Een degelijke opbouw en afwisseling tussen enerzijds gitaarspel en toetsen en anderzijds vocale en instrumentale stukken komen dicht in de buurt van het recente werk van Beardfish. Dat Gungfly (nog) meer in huis heeft dan eerder genoemde stijlen, laat zich beluisteren in het gevoelige en met soul doordrenkte slotnummer Shape Of Days To Come.

Mocht je nog niets van Gungfly in huis hebben, schaf dan voor een paar euro’s extra de speciale uitgave aan met een bonus-dvd. Op deze dvd staat immers een vrijwel integrale live-uitvoering van “Please Be Quiet”, de eerste cd van Gungfly uit 2009. Daarnaast is het leuk om Sjöblom ook eens in een andere setting dan Beardfish aan het werk te zien. Een aantal nummers is in een ander arrangement gegoten, maar dat drukt de pret absoluut niet. De beelden zijn afwisselend zwart-wit en kleur en de geinige conversaties met het publiek zijn in het Engels ondertiteld. Naast dit concert tref je een videoclip aan van het titelnummer Please Be Quiet. Samen met de uitgave van “Mammoth” van Beardfish eerder in 2011 heeft Rikard Sjöblom met “Lamentations” een ander visitekaartje afgegeven.

Hans Ravensbergen