Menig artiest weet zelfs op oudere leeftijd nog overtuigende muziek te maken. Meestal blijft de muziek fris doordat men (langzaam) van stijl verandert. Andere ervaringen willen namelijk wel eens andere invalshoeken met zich mee brengen. Helaas blijkt John Lawton zich niet, althans niet in positieve zin, te hebben vernieuwd. De twee albums die Gunhill uitbracht in jaren ‘90 staan nog met één voet in de jaren ‘70. Ze voelen hierdoor aan als vergane glorie.
Gunhill is een band rondom zanger John Lawton, voorheen van Uriah Heep en Lucifer Friends-faam. Eigenlijk maakt deze band al lang en breed geen progressieve rock meer. Het is vooral classic rock met een bluesy inslag. Lawton zegt zelf dat hij met deze band graag nummers wilde coveren van artiesten die hij hoog heeft zitten, al staan op beide cd’s ook zelfgeschreven composities. Beide albums van Gunhill waren voorheen lastig te verkrijgen, waardoor een rerelease op zichzelf wel zinvol is.
Helaas is het met de muziek van Gunhill niet zo best gesteld. De nummers liggen weliswaar goed in het gehoor, maar de band speelt wel erg veilig. Beide albums weten hierdoor de aandacht niet vast te houden. De vele covers laten het album bovendien goedkoop aanvoelen. Niet dat er op zichzelf iets mis is met coveren van andermans nummers, maar doe er dan wat interessants mee. Zo is de cover van Eleanor Rigby op “One Over The Eight” weliswaar degelijk, maar de hele magie van het origineel is weg en daar komt niks voor in de plaats terug. Het helpt ook niet dat deze compositie nogmaals wordt gecoverd op “Nighthea”’. Het doet haast vermoeden dat de band niet genoeg inspiratie had om twee albums vol te krijgen. Van de nieuwe nummers is Don’t Stop Believing (Nee, niet een cover van Journey) nog het beste. Met name door de redelijk sterke riff.
Aan beide albums zijn één of twee bonustracks toegevoegd. Deze bieden vooral meer van hetzelfde. Op “Nightheat” is een cover van Uriah Heep’s Sympathy te horen. Het origineel was weliswaar al een beetje cheesy, maar daar hoorde je nog wel het spelplezier. De cover van Gunhill klinkt eerder uitgeblust en vermoeid. De tweede bonustrack op dit album, Come Back To Me, is een nummer waarbij je verwacht dat sommigen een aansteker in de lucht zouden steken. Het zes minuten lange River Of Dreams, dat als bonustrack is toegevoegd aan “One Over The Eight” , is een aardige compositie, maar ook hier is het aanstekergehalte wat hoog. Het is daarentegen wel tof dat een oud-frontman van Uriah Heep een nummer opneemt dat is geschreven door een aantal Uriah heepfans. Toch een klein lichtpuntje op wat voor de rest een weinig interessante luisterervaring is.
Helaas blijft bij deze muziek het vergane gloriegevoel hangen. De vele covers doen bovendien vermoeden dat sprake was van ideeënarmoede, waardoor ik uiteindelijk wat vertwijfeld achterblijf. Wie zit hier nu nog op te wachten? Wellicht kunnen enorme fans van Uriah Heep, van eind jaren ‘70, hier nog wat mee?
Luke Peerdeman