GurthAlbum

Dat elke baan ook z’n vervelende kanten heeft is genoegzaam bekend, maar dat ook (uit de hand gelopen) hobby’s minder leuke kantjes kunnen hebben, kan ik beamen.

Ooit begon ik dapper aan een avontuur als recensent bij Progwereld. Dat het muzikale virus zo’n positieve uitwerking kon hebben kon ik niet bevroeden. Net zomin ik enigszins had kunnen vermoeden dat het schrijven me zo aardig af kon gaan (het tegendeel is me immers nooit ter ore gekomen). Met ‘schrijven’ bedoel ik dan het schrijven van de tekst van deze recensie, want vergeet niet dat alle aanvullende informatie over album, artiesten, websites en weet ik al niet meer, als het tegenzit niet op een presenteerblaadje wordt aangereikt. Nee, ik Google dan ook behoorlijk wat af.

Des te vervelender wordt het wanneer een promo van een Spaanse groep als Gurth, genaamd “Tormentes”, op de deurmat ploft. Doe mij nu eens een plezier en kijk nu voor deze ene keer eens naar de titels van de 11 nummers en de namen van de 10 meewerkende muzikanten. Grijp een pen en een stuk papier en schrijf voor de gein die 11 titels en 10 namen eens op. Je krijgt van mij een dikke 10 wanneer je er in slaagt alles binnen een kwartier foutloos op te schrijven. En die griffel kom ik je desnoods hoogst persoonlijk brengen!
Kijk, dat is nu wat ik bedoel met de minder leuke kant van een hobby.

Maar zullen we het nu eens over de muziek van dit vijftal uit de omstreek van Barcelona afkomstige Catalanen hebben? Nu, deze muziek is heftig, onvoorspelbaar en weerbarstig tegelijk. Het is ook geen progressieve rock pur sang, maar meer een stevige puree van progrock, fusion en jazzrock.
De muziek is overwegend up-tempo en ritmisch (hoe kan het ook anders vanonder de Spaanse zon). Enkele nummers zijn voorzien van Spaanstalige zang, toch zijn de beste nummers degene zonder zang. Het is immers geen geheim meer dat ik inferieure zang een goede compositie vaak vind ruïneren. De heren hadden er dan ook beter aan gedaan de zang helemaal weg te laten. Muzikaal staan ze immers ruim voldoende hun mannetje.
Het deed me wel deugd fragmenten te horen van een Hollandse jazzrockformatie uit lang vervlogen tijden, Spin. Deze groep o.l.v. Rick van der Linden ontstond destijds uit de resten van Trace.

“Tormentes” kent enkele uitschieters in positieve zin, zoals Camí Sonor, Coses Que Passen en La Corrupció De L’enyor. Les Oliveres D’en Joan (met prachtige vibrafoon) en El Patufet Va Amb Vespa laten verder het uitmuntende gitaarspel van Oriol Arranz horen. Ook Juga’mi is absoluut het vermelden waard. Nee, Gurth mag dan wel alle kenmerken van een feestband vertonen, musiceren gaat ze erg goed af.

Op het gegeven dat wij in hoofdzaak muziek recenseren en geen artwork, maak ik graag een uitzondering. Het is alsof een amateur-Salvador Dalí in beschonken staat of onder bedreiging in korte tijd iets in elkaar moest flansen. Opvallen doet het cd-boekje zeker, al is het alleen maar vanwege de ‘kijk’ op en in enkele specifiek intieme lichaamsdelen.

Zo, ik ben blij dat ik het schrijven van deze recensie tot een goed einde heb weten te brengen. Ik zie dat er inmiddels al weer twee Poolse producten klaar liggen. Het moet niet gekker worden zeg!

Hans Ravensbergen