HabitantsAlbum

Voor deze recensie gaan we eerst terug naar eind jaren 90. Ik vond “Nighttime Birds” van The Gathering mooi. Ik weet het nog: ik kreeg het voor mijn verjaardag. Maar helemaal flabbergasted van The Gathering werd ik door het daaropvolgende album “How To Measure A Planet?”. Opeens was de muziek symfonischer dan ooit. De invloeden van Pink Floyd, spacerock en Massive Attack verdreven de metalen bolwerken die tot dan de Nijmeegse formatie (ook) hadden gekenmerkt.
Misschien is het oneerlijk, maar na het vertrek van Anneke van Giersbergen wist The Gathering mij niet meer te bereiken. Hoe goed de muziek op zich ook was. Ik miste wat.

René Rutten, gitarist van The Gathering, is de oprichter van Habitants. In 2018 verscheen hun debuut “One Self”, dat behoorlijk lovend werd ontvangen door Progwereld. Wat mij betreft is “Alma” nog weer een stap beter. De mysterieuze, donkere, ondoorgrondelijke sfeer van “How To Measure A Planet?” wordt hier neergelegd als een vliegend tapijt waar Anne van den Hoogen als een ware fakir op rondwaart. Van den Hoogen is de zangeres van de folkband Rosemary & Garlic. Haar prachtige, heldere en breekbare zang tilt de bijzondere muziek naar een nog hoger niveau.
Alma betekent ‘ziel’. Het verhaal van deze plaat gaat over een vrouw die worstelt met diverse aspecten van haar wezen. Bovendien speelt de vraag of deze vrouw menselijk is of niet. Hoe dan ook, in de verschillende nummers komen verschillende stemmingen van Alma naar voren. Dit levert een introspectieve, melancholieke en donkere reis op. Nou ja donker, er ligt een wat broeierig atmosferisch dekentje over de muziek van Habitants.

“Alma” klinkt als één geheel. Vaak heb je na het luisteren van een album wel direct favoriete nummers, maar deze plaat voelt aan als één geheel dat uit verschillende delen bestaat. Het gevaar van eenvormigheid ligt op de loer. Slechts herhaaldelijk luisteren is daar een remedie voor.

Het album begint met Highways en dit nummer kan goed gelden als een soort van blauwdruk hiervoor. Een wat beklemmend atmosferisch geheel, met galmende gitaren en de betoverende zang van Van den Hoogen. Het tweede nummer Youth is wat meer uptempo en heeft naast de reeds beschreven ingrediënten ook wat gothic/dark wave trekjes. De melancholieke en broeierige sfeer wordt voortgezet met Future You. Een fraai nummer, dat zowel kil als warm is. De uitwaaierende, aan Killing Joke refererende, gitaren zijn daar debet aan.

Cod Fishing vind ik een van de mooiste songs op “Alma”. Langzaam ontbolstert de melancholie zich en de referenties naar “How To Measure A Planet?” zijn in mijn ogen overduidelijk. Er zit een Clannad-achtig sfeertje in, dat zich laat verstrengelen met atmosferische progressieve rock. De overige nummers passen prima in het stramien dat ik zojuist heb beschreven. Een liedje dat ik er nog wil uitlichten is The Waiting Room. Dit nummer is met ruim zeven minuten wat langer dan de overige songs. Het is een fijne melancholieke en atmosferische track, waarbij Habitants echt even de tijd neemt om de muziek uit te bouwen. Met bonustrack Bury the Earth komt dan een einde aan deze plaat.

Habitants combineert The Gathering met Anathema, Dead Can Dance en een vleugje dark wave. Dat levert een broeierige en melancholieke plaat op. Puike muziek, die bovendien door de sterke zang van Anne van den Hoogen ver boven het maaiveld wordt getild.