HackberryAlbum

‘Er gaat niets boven Hackberry’. Dat zou een verkoopslogan kunnen zijn van de vijfmansformatie uit Groningen, die een mix speelt van progressieve rock, metal, stoner en psychedelica. Opgericht in 2015 brachten ze in 2016 hun eerste EP uit, gevolgd door een volwaardig studioalbum in 2018. In 2023 zijn ze terug met de opvolger van hun gelijknamige debuut.

Collega Erik Groeneweg was nogal te spreken over “Hackberry”. Hij repte van een indrukwekkend en prachtig album met meer metal dan prog, uitgevoerd door knappe muzikanten. Met trillende handjes schuif ik het schijfje in het cd-laatje. Het schijfje is getiteld “Breathing Space”. De komende drie kwartier zal dit mij regelmatig naar lucht doen happen.

Is het de verharding in de samenleving, hebben ze thuis op hun kop gehad of vinden ze zelf dat ze meer van zich af moeten bijten? We weten niet wat de heren heeft bewogen, feit is wel dat de muziek nog iets steviger is geworden.

Het kwintet, waarvan heel toevallig alle leden zonder voornaam zijn geboren, werpt direct de knuppel in het hoenderhok. Vier minuten stevige metal slash hardrock vol met gitaargeweld krijgen we op Lunares te horen, voor de eerste melodieuze break enige lucht geeft. De gitaristen De Boer en Bonardi trekken van leer, op de achtergrond zijn de toetsen van Hidskes minder prominent te horen. Een korte Hammond-solo leidt een nieuwe tempowisseling in, met nog meer stevig gitaargeluid. Weer even op adem komen, pas na tien minuten, een pianoloopje en Mellotron-koren duiken op achter de finale riffpartij. Lekker monotoon tekeer gaan op die gitaren, met toch de nodige variatie, is de kracht van dit lange nummer.

Solitary March biedt uitkomst even bij te komen. Dit is meer van de tokkelende gitaren en een heel ijl gespeelde solo, de eerste van het album, die iets ontvlamt, gedragen door lagen toetsen. Voor even dan, we komen toch weer uit op onvervalst knallen, de gitaren ontstijgen het riff-werk en gaan meer solerend te werk. De Mellotron zoemt lustig en een iets langere Hammond-solo zorgt voor een andere sfeer. Na de broodnodige rustpauze soleren de gitaristen heel fraai om elkaar heen, het degelijke ritmetandem, dat niet onvermeld mag blijven, nadrukkelijk op sleeptouw nemend. Een laatste onbarmhartige tempoversnelling nog, dan resten wat pianoakkoorden.

Vier 10+ nummers, nog twee te gaan. Het stramien is inmiddels duidelijk. We krijgen verder variaties op de eerder genoemde thema’s opgedist. Een leuk nieuw element in Foreshadow vormen de gitaar arpeggio’s die na enige tijd in een bak herrie terechtkomen, maar toch overeind blijven. Smeuïg gitaarwerk, een dubbele solo ook, met weer puik toetsenwerk, moet pas het veld ruimen als een klassiek getint pianostukje, dat in schril contrast staat met het voorgaande, het nummer uitwuift. Manticore maakt duidelijk dat de stukken wel een beetje uitwisselbaar zijn, we horen niet veel nieuws meer.

Hackberry, dat klinkt als de zoveelste nieuwe exotische vrucht in het superfoodschap: mooi glanzend, donker van kleur, een stevig vel, waarin je echt even je tanden moet zetten om erdoor te komen, en dan openbaart zich een heerlijke vulling; het vruchtvlees heeft een stevige textuur, de smaak herken je van andere besachtigen, zoetig en toch fris, maar net een beetje anders, en is er een die aangenaam lang blijft hangen. Het mondgevoel is prettig en voor je het weet is het bakje leeggegeten. Gelukkig heb ik er meteen drie in mijn karretje gemikt.