HaigreenAlbum

Achter de artiest Haigreen gaat in werkelijkheid Big M schuil. Dat zegt ons niets, maar gelukkig is dat ook weer een schuilnaam, voor Maarten Heeringa. Deze Maarten van vlees en bloed, ja een landgenoot, groeide op met Queen, Rainbow en andere hardrockgitaristen en leerde gitaarspelen. Daarnaast ontwikkelde hij een interesse voor jazz, fusion en progrock, dat onder andere resulteerde in zijn deelname aan bands als Synergy Protocol en Kingfisher. Hij blijkt een aangeboren instinct te hebben voor afwijkende maatsoorten en complexe, harmonische structuren. Zijn interesse gaat nog verder, in de richting van EDM, cross-over, rap en klassieke muziek. Toe maar. Om zijn veelzijdige eigen muzikale ei kwijt te raken ging hij dan maar zelf muziek opnemen en hiervoor bedacht hij een drieluik: een popalbum, een rockalbum en een progressieve rockalbum. Drie keer raden welk deel hier besproken wordt.

Heeringa, vanaf nu heet hij weer gewoon Haigreen, speelt op “The Second, A Progressive Rockalbum” gitaar en basgitaar, zingt en via programmering brengt hij de andere geluiden (drums, toetsen) tot leven. Volgens eigen zeggen bevat de muziek snufjes van Dream Theater en Muse. Het begint rustig op My Truth Is Better Than Yours, het kan nog alle kanten op. Als de muziek wat aanzwelt begint Haigreen te zingen, en dat is geen feestje. In het verleden beperkte hij zich tot achtergrondzang en daar had hij het beter bij kunnen laten. Hij heeft geen goede en/of prettige stem en zingt er regelmatig tegenaan. Misschien bedoelt hij het zo. Tenenkrommend eigenlijk. Het openingsnummer van bijna epische proporties kenmerkt zich verder door elektronische toetsengeluiden, zware gitaarriffs en een nadrukkelijk aanwezige ritmesectie, en kent een tamelijk monotoon verloop.

Zijn ontwikkelde voorliefde voor tegendraadse ritmes weet hij goed te vertalen in Ease Down. Stevige gitaren en zang zetten hier de toon. Een korte gitaarsolo en een gitaarexplosie zorgen voor de broodnodige afwisseling in dit ook weer tamelijk eentonige nummer.

Ook een lange rustige intro met iets beter bijpassende zang vormt een opmaat voor weer een minutenlange gitaareruptie. Regelmatig vraag ik mij af of het ‘fijn’ tegendraads is of gewoon vals wat ik hoor. Meer nummers beginnen kalm en ontaarden en dergelijk gitaarwerk. Een stukje rock & roll, een akoestisch niemendalletje, een popliedje en de inzet van een xylofoon, het draagt er allemaal niet aan bij om er echt in te komen bij deze cd, om er een goed gevoel bij te krijgen. Een onbehagelijk gevoel blijft voortdurend knagen.

Het leven van een recensent gaat niet altijd over rozen. Gelukkig maar! Van tegenslag wordt een mens sterker, achter de horizon wachten altijd weer mooiere uitzichten. Een Nederlands product verdient altijd een warm welkom, maar ook een eerlijke beoordeling. Op “The Second” is een vooral stevig gitaarspelende Haigreen te horen, met een voorliefde voor tegendraadse ritmes en ondermaatse zang. Laten we het erop houden dat het een kwestie van smaak is of je dit mooi vindt.

Fred Nieuwesteeg