Hail Spirit NoirAlbum

Smaakgevoelig? Dat zeker.

Hail Spirit Noir is een Griekse band die al vier albums lang aan de weg timmert. De band creëert een mix van black metal en psychedelische progmetal, geïnjecteerd met een flinke scheut toetsen die refereren naar de jaren ‘80 van de vorige eeuw.

Vooral de eerste albums laten muzikaal nog geen duidelijke lijn horen. Dat kan je als compliment opmerken, immers bestaat er dan een kans dat je als innovatief wordt bestempeld, maar bij de eerste beluisteringen is het vooral moeilijk de juiste muziekstroming te duiden. Met betrekking tot de eerste albums is het vooral ook de zang waar je overheen moet stappen, zo nu en dan klinkt het alsof een mislukte weerwolf je huis binnenstapt en al zijn frustratie van zich af schreeuwt. Dat klinkt dus niet heel mooi en als weerwolf moet je jezelf afvragen of je serieus wordt genomen.

Het lijkt er nu op dat band serieus werk gaat maken van een herkenbaar en een eigen, uniek geluid. De zang is inmiddels volledig aangepast aan ‘normaal’ en kan daarmee de laatste belemmeringen voor veel mensen wegnemen. Ook de teksten zijn aangepast, voorheen wilde de band nog wel eens uitpakken met fantasy-achtige teksten waar creepy versjes gezongen werden en waarin Satan de band’s beste vriend lijkt te zijn. Op het vocale vlak drijven mijn gedachten zo nu en dan naar Borknagar en dat is niet zo gek, want een van de vocalisten van Borknagar vervult een gastrol op dit album.

Een van de meest intrigerende nummers die ik de laatste tijd heb gehoord is Incense Swirls. Dat is een fascinerende mix van synthpop, metal, elektronica en donkere, mysterieuze zang. Het begint vrij stevig (wat je van een progmetalband mag verwachten), maar gelijk vanaf de eerste minuut weet je dat je te maken hebt met een bijzondere insteek. De toetsen refereren naar een geluid dat doet denken aan de “Synthesizer Greatest” releases van Ed Starink, daterend van de jaren negentig vorige eeuw. Maar gelijk is er een flinke scheut progrock te vinden dat het geheel intrigerend en interessant maakt. Dat komt voornamelijk door mysterieuze klanken en dito zang binnen het nummer en afkomstige van twee zangers binnen de band: Dimitris Dimitrakopoulos en Cons Marg. Die laatste kennen we van zijn medewerking aan recente producties van Arjan Lucassen. Een interessant feitje: de muziek schreeuwt om een bombastische productie, maar dat wordt gelukkig bescheiden gehouden. Het levert een bijzondere bak met muziek op.

Die bijzondere sfeer vind je overigens over het hele album. Het zijn vooral de elektronica en de toetsen die domineren op “Eden Reverse”, aangevuld met vaak onderhoudende gitaarriffs. Je vindt die sfeer in Alien Lip Reading maar bijvoorbeeld ook in The Devil’s Blind Spot. Die laatste is volledig instrumentaal en op dat gebied tegelijk innovatief te noemen. Een soort van Kraftwerk maar dan toch even anders. De band maakt op de cd gebruik van verschillende type toetsen, van Moog tot Hammond, Mellotron en zelfs de theremin komt onder het stof vandaan.

Crossroads is dan nog het meest gangbare en toegankelijke nummer op deze cd met daarin een rol voor een persoonlijke favoriet van mij, zanger Lars Nedland van Borknagar. Ook dit nummer wordt gedomineerd door toetsen en kent daarnaast traditionele gitaarriffs en een structuur die makkelijk op te pikken is als luisteraar. Door een traditionele aanpak lijkt de songstructuur wat op de muziek  van Borknagar en daardoor is een treffende vergelijking snel gemaakt.

Waar de band in mijn optiek zijn hand overspeelt is Automata 1980. Vooral de (lange) intro laat een enorme bak met geluiden horen. Vooral de liefhebbers van een experimentele en psychedelische muziek a la Steven Wilson (“Insurgentes”) kunnen hier ongetwijfeld mee uit de voeten, maar voor mij leveren de eerste minuten in elk geval weinig bewondering op. De creatieve uitkomst is het resultaat van een mix van de mini moog, Korg toetsen, Yamaha pedals en software. Naarmate de track zich verder ontwikkelt ontstaat er meer melodie en structuur en wordt het nummer een tikje tragisch en raakte het zelfs wat emotioneel beladen in de totaalbeleving.

Hail Spirit Noir levert met dit album niet specifiek een vooruitstrevende cd, maar de mix van elektronica, jaren 80 toetsen, progmetal en de karakteristieke zang maken dit album absoluut de moeite waard. De sound die de band eigenlijk al jaren in de basis heeft staan; synthesizers, elektronica, avontuur en de kunst bijzondere geluidsbelevingen te creëren wordt nergens afgezworen, maar bereikt op “Eden In Reverse” een afgeronde fase. Ik bestrijd niet dat de cd smaakgevoelig is, maar mij beviel dit werkstuk uitstekend. Op de laatste song na verdient de schijf een hoge score en zal ongetwijfeld in mijn jaarlijst belanden. De tijd zal het leren of dat een top vijf notering wordt.