HakenConcert

Ik moet eerlijk toegeven dat ik Haken pas een paar jaar volg, zo ongeveer vanaf “The Mountain” uit 2013. Vooral de daaropvolgende ep “Restoration” (2014) trok mijn aandacht en ik was dan ook uiterst benieuwd naar het nieuwe album “Affinity” wat zojuist is uitgekomen. De juichende recensies ook van Progwereld over het nieuwe werk spreken boekdelen. Ik was vooral tevreden over het feit dat de melodieuze lijn in hun muziek overeind gebleven is. Want hun muziek helt af en toe gevaarlijk over naar de metal prog, niet geheel mijn kopje thee. Maar dat we hier met een bijzondere band te maken hebben die het beste uit de ‘oude’ muziek op smaakvolle wijze weet te combineren met moderne heavier sound, is volstrekt duidelijk. Dus meldde ik me aan als dienstdoende recensent voor het optreden van de band op een zonnige vrijdagavond in mei in Cultuurpodium De Boerderij in Zoetermeer.

Een optreden inclusief voorprogramma, deze keer zou zelfs een tweetal bands hun opwachting maken. Helaas heb ik door omstandigheden geen verslag van Arkentype, naar verluid progressive metal uit Noorwegen. Maar ik was wel ter plekke tijdens het optreden van Special Providence afkomstig uit Hongarije. Metal jazzrock met invloeden van King Crimson, Guthrie Govan en vooral Bruford / Holdsworth, met een werkelijk uitstekende gitarist. Dat smaakt naar meer. De hoofdact startte zijn optreden dus pas ruim na 22.00 uur, het trouwe publiek zou niet teleurgesteld worden.

Een headbangend, overwegende jeugdig publiek, de gemiddelde leeftijd zal de veertig niet overtroffen hebben schat ik in, uiterst verfrissend. Want het betekent dat er toekomst is voor de (heavy) prog en dat is altijd goed nieuws. Een enorm verschil met het publiek wat één dag eerder de zaal bevolkte tijdens het optreden van Procol Harum. De grootvaders en de (klein)zonen van de progmuziek optredend binnen 24 uur van elkaar, en beide even succesvol. Hoewel niet volledig uitverkocht hadden toch naar schatting 600 mannen en vrouwen de weg naar Zoetermeer gevonden. Hulde aan de Boerderij voor een dergelijke programmering. Terug naar het optreden.

Openingsnummer affinity.exe zette direct de toon, energiek en intens zijn de kernwoorden wat mij betreft. Initiate met zijn King Crimson invloeden was het volgende nummer dat gespeeld werd. Opvallend en kenmerkend voor de band is het amplitudo tussen hard en zacht, intens en atmosferisch, dat maakt de muziek zo bijzonder en spannend. Het melodieuze Falling Back to Earth wordt gevolgd door 1985 (what year is it?!). Zanger Ross Jennings heeft zich voor de gelegenheid uitgedost met een lichtgevende groene retro bril. Vooral het duet tussen toetsenman Diego Tejeida en gitarist Charlie Griffiths, gebroederlijk gezeten aan de voet van het toetsenpodium, was één van de hoogtepunten. Earthrise laat nogmaals de roots van de band horen: metal prog met de onvermijdelijke grunt geluiden. Cockroach King is weer van een heel ander gehalte met zijn jazzy toetsen intro en de sterk aan Gentle Giant refererende harmonie vocalen, puike song. Het bijna zestien minuten durende epische The Architect van het laatste album is wederom een hoogtepunt van de show. Atmosferisch met Dream Theater invloeden en wederom die (zucht) grunts aan het einde. Dan is het tijd voor de korte toetsensolo van Mexicaan Diego Tejeida. Hij tovert zijn versie van een Zuid-Amerikaanse panfluit uit zijn apparatuur, zijn solo loopt bijna naadloos over in Deathless, een melodieus rustpunt in de set. Maar dat is maar van korte duur, The Endless Knot is vooral hectisch in de beste Haken traditie.

Ross Jennings is een charismatische zanger met zijn energieke optreden en zuivere falset stem. Noodzakelijke ook om boven het geweld van de band uit te komen wat in het begin van de show niet helemaal lukte, maar naar gelang het optreden vorderde ging het hem steeds beter af. De microfoonstandaard is daarbij een belangrijk rekwisiet voor hem, ik wed dat hij er ook mee naar het toilet gaat. Ook de veelgeprezen harmoniezang is bij aanvang niet altijd even sterk. Dat kan niet aan het geluid gelegen hebben, ook deze avond weer van hoge kwaliteit. De hypnotiserende lichtshow, waarbij druk gebruik gemaakt wordt van een hi-tech stroboscoop, versterkte het effect van de inventieve muziek nog eens.

Virtuoze muzikanten ook, de vergelijking met Dream Theater is al eerder gemaakt. Het wemelde van de acht(!)-snarige gitaren en de zes-snarige basgitaar van groot talent Conner Green mag er ook zijn. Die gitaren leken ook nog eens aangevreten te zijn door voorwereldlijke dieren, aan zowel de kop als de body. Het gaat hier om instrumenten van het merk Strandberg. Gitarist Rich Henshall zag zelfs kans om een soort van Stick geluid aan zijn gitaar te ontlokken, vooral door middel van het frequente gebruik van de hamer techniek. Diego Tejeida met zijn draagbare toetsen is een overduidelijke publieksfavoriet. Hij brengt ook een beetje humor en lichtvoetigheid in het verder uiterst serieus en geconcentreerd ogende gezelschap muzikanten. Vooral de duetten tussen gitaar en toetsen werden goed ontvangen en vormden voor mij persoonlijk de hoogtepunten van het optreden. Ik mag ook drummer Raymond Hearne niet vergeten, zijn drumstijl doet in de verte een beetje denken aan Mike Portnoy.

Crystallised van de ep “Restoration” leek een passend einde aan het concert te worden, met een mooi proggy intro in de trend van Gentle Giant  / Spock’s Beard, terwijl ik aan het einde zelfs nog wat flarden Renaissance meende te herkennen in de zang. Dat krijg je als je al wat langer meeloopt, sorry. En dat was het dachten we, met een half oog op de setlist van de vorige optredens. Maar het tegendeel bleek waar. Na een kort intermezzo keerde de band terug op het podium voor een toegift. Celestial Elixir werd door zanger Jennings opgedragen aan de fans van het eerste uur, het sein voor een klein volksfeest. Dit 17 minuten durende slotnummer van debuutalbum “Aquarius” is in zekere zin de meest gedragen symfo song uit hun repertoire, maar met vreemdsoortige scherpe randjes, een publiekslieveling vanaf het allereerste begin van de band. Hiermee kwam een uitstekend optreden van de Britten tot een einde, een overdonderd en zeer tevreden publiek achterlatend, wat na middernacht de tocht naar huis eindelijk kon aanvaarden.

De totale show duurde ongeveer twee uur en twintig minuten, inclusief toegift. Een lange show zonder pauze, ‘old skool’ nonsens voor de mannen met baarden en tattoos, de Kornuit generatie zal ik, als oude zak maar zeggen, en dat eerste zeg ik met alle respect. We zijn getuige geweest van een intens concert uitgevoerd door uiterst vaardige en geconcentreerd spelende muzikanten. Met een uitzinnig en dankbaar publiek tot gevolg, hier is aan klantenbinding gedaan. Het optreden is onderdeel van een Europese tour om het nieuwe album “Affinity” te promoten. De tour, met zo’n 25 optredens, voert hen door half Europa, van het Verenigd Koninkrijk waar ze een paar dagen geleden startten, tot Israël eind juni. Hopelijk doen ze ons land weer snel aan, bij voorkeur ter promotie van een nieuw meesterwerk.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Monica Duffels, De Boerderij