Haken - HeadspaceConcert

De twee progressieve rockbands van deze avond staan geprogrammeerd als een zogenaamde co-headline-show. Het bestaan van beide bands is relatief kort maar de bandleden zijn allerminst nieuw in het vak.

HAKEN

Haken werd opgericht in 2007 en is afkomstig uit Londen: optredens in het voorprogramma van onder meer Riverside, Big Elf, Kings X en bevriende band en stadgenoten To-Mera (waarin bassist Thomas MacLean gitaar speelt) hebben het een en ander in een stroomversnelling gebracht. De band heeft destijds een zeer goed ontvangen demo uitgebracht waarna er al snel contact was met een platenlabel. In 2010 werd het album “Aquarias” uitgebracht, gevolgd door “Visions” in 2011.  De setlist wordt door het laatste album gedomineerd. De verwachtingen zijn hoog aangezien de band al vanaf het uitbrengen van de demo vergeleken wordt met een band als Dream Theater.
Dat laatste is wel begrijpelijk aangezien bij sommige songs de stijl en lengte dichtbij songs van Dream Theater liggen. Maar met name de zang is toch anders. Gitarist, toetsenist en componist van vrijwel alle songs op het album, Richard Henshall, maakt er dan ook geen geheim van een groot adept van onder andere Dream Theater te zijn.

Zanger Ross Jennings is een zanger die qua podiumpresentatie en zangkwaliteiten een professionele indruk maakt. Hij heeft een heel krachtig stemgeluid dat goed past bij de symfonische metalsound van de band. Aanvankelijk klinkt de band wat stroef en lijken de bandleden nogal schuchter op het podium te staan, maar dat verdwijnt al snel en hierna komt de band goed op stoom. Met name in lange songs als Nocturnal Conspiracy wisselt de band snel tussen diverse stijlen, maar geen moment wordt het vervelend of te druk. De overgangen tussen de diverse stukken binnen de redelijke lange songs zijn goed gekozen en mooi uitgevoerd. Sferische intro’s, instrumentale up-tempo stukken, met gevoel gezongen refreinen, jazzy overgangen, Arabische zang en symfonische bombast wisselen elkaar in rap tempo af. Met name oprichter en bassist Thomas MacLean valt vooral in Shapeshifter op met zijn razendsnelle en soms stuwende en funky baspartijen. Deze komen nog eens extra naar voren in een korte solo tegen het einde van de show. Tot slot speelt de band de titelsong van het album en tevens langste nummer (22 minuten) van de avond, Visions. De band zet een zeer solide progmetalshow neer en is, wat mij betreft, een band die in de hogere regionen van het genre mee kan doen.

HEADSPACE

De band Headspace, onder aanvoering van ‘progressive rock voice’ Damian Wilson, mag hierna het podium betreden. Ook deze band bracht in 2007 zijn eerste werk (“I Am”) uit en heeft recentelijk met “I Am Anonymous” (2012) het tweede album voltooid. De band is samengesteld uit een aantal bekende muzikanten uit het progressieve genre waaronder Adam Wakeman (onder andere Black Sabbath & Ozzy Osborne), Lee Pomeroy (It Bites), Damian Wilson (Landmarq, Aryeon, Threshold, Maiden United) en Pete Rinaldi.

De band opent met de eerste song van het nieuwe album Stalled Armageddon.Dit is een opening met een redelijk lang sferisch instrumentaal stuk waarna een gitaarsolo volgt. Damian Wilson maakt, onder luid applaus van het publiek, zijn rentree. Dit doet Wilson dan ook met veel gevoel voor theater, met opgeheven armen verwelkomt hij het publiek terug. Wilson is een ervaren entertainer en populaire frontman getuige de vele juichende reacties en high-five’s met frontrowers na de eerste song.

Ook Headspace speelt, evenals Haken, alle nummers van het laatste album. In de songs van Headspace is iets meer ruimte voor mooie lange zangpartijen van Wilson begeleid door Wakeman. Dit brengt meer rust in de setlist en op deze momenten laat Wilson zijn veelzijdigheid naar voren komen. Met name in het 15 minuten durende Daddy Fucking Loves You lijkt Wilson alles aan emotie wat hij in zich heeft, in de strijd te gooien.

Ook bij het optreden van Headspace dringt zich het vergelijk met Dream Theater aan me op. De songs hebben soms die typerende DT-saus van snel wisselende tempo’s, lange instrumentale stukken, onverwachte akkoordenverschuivingen etc. De ‘nieuwkomer’ in de persoon van Pete Rinaldi verrast me in positieve zin. De zichtbaar zeer jonge gitarist is een veelzijdige alleskunner. Hij wisselt regelmatig tussen elektrisch en akoestisch (op standaard) en speelt zowel de vette metalriffs als de fragiele akoestische stukken met veel overgave. Hiermee drukt hij toch een stempel op de stevige progressieve metalsongs. Adam Wakeman klinkt ‘on stage’ bijna nog meer virtuoos dan op het album. Zijn toetsenpartijen zijn soms stevig aanwezig en soms wat meer op de achtergrond, maar altijd passend en in dienst van de songs.

Last but not least Damian Wilson is weer helemaal terug en bewijst zijn met zijn rol in Headspace één van de meest charismatische zangers in het genre te zijn en voorlopig wel te blijven.

Foto’s en Verslag: Ard van den Heuvel