Haken (support: Soul Secret)Concert

Een mooi affiche, met twee jonge bands die momenteel de wereld van de prog bestormen. Maar slechts een van de twee kon overtuigen op deze avond.

Soul Secret

Het uit Italië afkomstige Soul Secret staat te boek als prog-metalband, maar dat komt deze avond niet helemaal uit de verf. Natuurlijk is het altijd enigszins ondankbaar werk om het voorprogramma te spelen. Maar in dit geval is het contrast met de hoofdact wel heel groot. Soul Secret speelt weliswaar technisch prima, maar heeft niet veel uitstraling op het podium. Voor een groot deel ligt dat aan frontman Lino Di Pietrantonio, die nogal flets overkomt. Soul Secret heeft trouwens om te beginnen al geen gelukkige geschiedenis met zangers. Op het debuutalbum moest Michele Serpico wegens stemproblemen worden vervangen. Na diverse stand-ins dacht de band met Fabio Manda eindelijk de juiste zanger te hebben gevonden, maar die hield het begin dit jaar voor gezien. Ik durf wel te stellen dat Lino het ook niet is. Desondanks speelt Soul Secret een aardige set, een goede opwarmer voor de headliner.

Haken

Twee dagen voordat Haken aantreedt op het podium van de Boerderij verscheen het derde album, “The Mountain”, van het sextet uit Londen. Deze plaat gaat absoluut hoog eindigen in diverse jaarlijstjes in 2013. Ter ondersteuning van de release doet de band een korte tour die voert van Verviers in België, via Nederland (Boerderij), Duitsland en Zwitserland naar Italië. En zoals zanger Ross Jennings na afloop verklaart, is het optreden van deze avond pas de tweede keer dat het nieuwe materiaal live wordt gespeeld.

Van dat album blijkt Atlas Stone en prachtige opener. Na de onvermijdelijke intro-tape en het piano-intro van het nummer gaat de band lekker los. Toch is te merken dat de band nog wat onwennig is het nieuwe werk op de planken uit te voeren. Manmoedig slaat het zestal zich door het materiaal, afgewisseld met ouder werk van het debuutalbum “Aquarius”, maar vooral van de tweede plaat, “Visions”. Wat opvalt, is dat de nummers op “The Mountain” lichter van toon zijn, en vooral stukken korter. Ook leunen ze veel meer op de zang, zowel wat betreft complexiteit in de zanglijnen, als wat betreft meerstemmige zang. Cockroach King, bijvoorbeeld, bevat een meerstemmig a capella stuk dat behoorlijk doet denken aan Gentle Giant. De heren doen dit niet onverdienstelijk, maar over het algemeen is het jammer dat de prachtige zang van de plaat niet helemaal uit de verf komt. Daar ligt zeker nog ruimte voor groei en verbetering. Maar het moet gezegd dat de muziek op “The Mountain” ook veel ingewikkelder is dan op de voorgaande twee albums en het een hele heksentoer is om dit, met zang en al, live uit te voeren. Toch mogen de mannen live wel wat meer aandacht aan de zang besteden, en misschien dat we dan in de toekomst een prachtige ballad als Because It’s There tijdens een optreden kunnen horen.

De hele set klinkt verder als een klok, ook het oudere werk zoals de drieluik The Mind’s Eye/Portals/Shapeshifter en Deathless van “Visions”, en Eternal Rain en Drowning In The Flood van “Aquarius”. Als je al die nummers achter elkaar hoort, vraag je je af hoelang Richard Henshall dit gaat volhouden, zulke kwaliteit in al die geweldige composities. De gitarist/toetsenist heeft er tenslotte nog een band bij, To-Mera, waarin zijn maat Thomas MacLean dan weer de belangrijkste songschrijver is. En zoals MacLean Henshall bij To-Mera haalde, zo haalde Henshall MacLean bij Haken, ditmaal als bassist. Toch is aan niets te merken dat deze beide muzikanten zo’n grote stempel drukken op deze band. Alle zes leden krijgen volop de ruimte op het podium en in de muziek. Vooral drummer Raymond Hearne is erg gegroeid in vergelijking tot het werk op “Visions”. Zanger Ross Jennings is sympathiek aanwezig en doet op de juiste momenten een stap terug voor de instrumentale delen. Hij is hard op weg zich tot een echte podiumpersoonlijkheid te ontwikkelen. Gitarist Charles Griffiths en de Mexicaanse toetsenist Diego Tejeida doen bescheiden hun werk en leveren essentiële bijdragen aan het geluid van Haken.

Het optreden is een goede afspiegeling van de muziek en het kunnen van het zestal. Haken’s muziek is complex, zonder nodeloos ingewikkeld te worden, zit boordevol passie, zonder pompeus over te komen, en zit technisch razend knap in elkaar, zonder te verzanden in oeverloos gepiel. Aan het einde van de set speelt Haken nog Pareidolia, een nummer met absolute hitpotentie – in progtermen dan. Na Drowning In The Flood komt de band zichtbaar opgelucht terug voor een toegift. Het publiek scandeert ‘Celestial Elixir‘. Voor de vorm doet de band net of ze teleurgesteld zijn, maar onderaan de setlist prijkt allang de titel van het nummer waarmee Haken op Youtube bijna een cultstatus heeft gekregen. Van Haken gaan we de komende jaren nog veel plezier beleven. Pak het mee als je ze een keer kunt zien binnenkort, want over twee, drie jaar staan ze alleen nog maar in grote zalen en op grote festivals.

Foto’s en verslag: Marcel Debets