Het Britse Haken is wellicht een van de grootste verassingen die de prog(metal)scene sinds 2010 verwelkomde. Na het meer dan verdienstelijke debuut “Aquarius“ uit 2010, het donker getinte “Visions” uit 2011, ligt daar nu “The Mountain”, derhalve het derde album in vier jaar. Voor de groep het eerste op het Duitse InsideOut label.
De zeskoppige band was afgelopen jaren een vaak en graag genode gast op toonaangevende festivals in Europa. Maar ook kleinere podia werden niet geschuwd. De combinatie van veel optreden en het muzikale talent brengt de groep met “The Mountain” nu al in de top van wat ons genre te bieden heeft. Daarmee belichaamt Haken het gezegde ‘wat goed is komt snel’.
Muzikaal gezien wordt op deze derdeling de grote lijn van “Visions” doorgetrokken. Maar er bestaan nuanceverschillen. “The Mountain” is gemiddeld genomen rustiger dan zijn voorgangers. Bovendien kent de schijf (nog) meer variatie in stijl, tempo en atmosfeer. En dat begint al gelijk met het korte The Path, met de fijnbesnaardheid die we kennen van The Pineapple Thief.
Er wordt ook meer geëxperimenteerd. Haken schuwt niet voor hen onbekende paden in te slaan. Daarvoor verantwoordelijk is Richard Hensall die alle nummers componeert. Dit leidt vrijwel voortdurend tot verrassende en onverwachte wendingen. Daardoor is dit album zo onvoorspelbaar als het weer in Nederland. Goede voorbeelden zijn Atlas Stone met vocale hoogstandjes van Jennings en Cockroach King met tal van onverwachte jazzy uitspattingen.
Wat vooral opvalt aan deze schijf in vergelijking met zijn voorgangers, is het vocale deel. Op dit vlak heeft de groep (lees: Ross Jennings) zich verder ontwikkeld. Harmonieuze samenzang, Gregoriaanse koren en zelfs a capella worden niet geschuwd. Het maakt dat op het ijzersterke Cockroach King Spock’s Beard-achtige invloeden te horen zijn. En dat op Because It’s There Moon Safari om de hoek komt kijken. Denk niet dat naast Ross Jennings alle andere bandleden zijn gaan zingen. Dat doet alleen toetsenist Diego Tejeida. De stem van Jennings is vaak geraffineerd gedubbeld. Verder wordt – onder het credo het doel heiligt de middelen – de technische trukendoos opengetrokken. Toch mogen we de vocale capaciteiten en kwaliteiten van Jennings absoluut niet in twijfel trekken. Wat de man op het bloedstollend mooie As Death Embraces en het afsluitende Somebody laat horen, is zelden gekend fraai.
Zwakke momenten heb ik niet kunnen ontdekken. Ook niet na een luisterbeurt of vijftien. Sterker nog, het album groeit per draaibeurt. Falling Back To Earth (met invloeden van Pink Floyd en Headspace) en Pareidolia (waarin de groep regelmatig laat horen dat Dream Theater tot de favorieten behoort), klokken beide ruim boven de tien minuten. Ze laten Haken op zijn allerbest horen. De onverwachte wendingen zijn talrijk en vaak onnavolgbaar. Zowel muzikaal als vocaal. Het beschrijven daarvan laat ik om die reden achterwege.
Naast de hier besproken standaardversie is er een ‘limited edition’ verkrijgbaar. Daar staan twee extra nummers op: The Path Unbeaten en Nobody. Ze krikken de totale speelduur op tot bijna 70 minuten. En daarvan is geen minuut teveel. De eindconclusie is eenvoudig: Haken heeft een topalbum afgeleverd!