Half Past FourAlbum

Een eerste indruk is soms goud waard en bij dit album helemaal. De hoesfoto van “Land Of The Blind” doet gelijk denken aan de schilderijen van Jeroen Bosch en dan doel ik met name op het schilderij over de oude Nederlandse speekwoorden. De hoes beeldt immers een spreekwoord uit: “In het land der blinden is eenoog koning.” Een sardonisch schilderijtje, dat goed bij de muziek past. Half Past Four heeft het satirische toontje goed in zijn vingers zitten.

De band zegt beïnvloed te zijn door Yes en Kate Bush, maar vermeldt gek genoeg niet Frank Zappa. Deze muziek deelt echter dezelfde muzikale houding. Op welhaast cartooneske wijze overdrijft Half Past Four bepaalde onderdelen; haast op eenzelfde wijze als een spotprenttekenaar die de neus van de geportretteerde iets groter maakt. Dit merk je het beste op One Eyed Man. Zangeres Kyree Vibrant declameert hier haar teksten. Het welhaast pesterige pianoriedeltje en de sarcastische achtergrondzang doen de rest.

Wat bovendien intrigeert aan dit minialbum, is de gelaagdheid van de composities. Half Past Four. laat zijn nummers versnellen en vertragen op een natuurlijke en vloeiende wijze. Ook de vele tempowisselingen zijn verrassend en voelen niet geforceerd aan. Het verschil tussen vrouwelijke en mannelijke zangpartijen geeft de muziek bovendien wat reliëf. Deze gelaagdheid was al aanwezig bij de vorige twee albums, maar “Land Of The Blind is zelfs nog een stuk speelser. Een goede ontwikkeling. Het maakt de muziek een stuk interessanter.

De gelaagdheid merk je het beste op Mathematics; een heerlijke compositie met onder andere een fijne zangpartij (“Early to bed, Early to Rise”) en een gave gitaarsolo. Dit album bevat tevens een cover van Max Webster: een Canadese progrockband uit de jaren ’70. De versie van Toronto Tonto’s op dit album is iets zwaarder en zelfs nog een stukje cartoonesker, maar het is evenzeer erg sterk . Desondanks mist dit album wel een echte knaller. Dat is ook gelijk het enige kritiekpunt. “Land Of The Blind” is consequent redelijk intrigerend, maar niet goed genoeg om echt indruk achter te laten. Er is daarmee nog voldoende ruimte voor de band om te groeien.

Dit album bewijst maar weer eens dat je niet voorbij moeten gaan aan minder bekende bands. Half Past Four biedt heerlijk eigenzinnige muziek die iets nieuws toevoegt. Zelfs in dit ontzettend goede muziekjaar is dit een opvallende release die eigenlijk niet zo maar onder de rader zou mogen verdwijnen. “Land Of The Blind” is, kortom, bovengemiddeld goed maar helaas nog geen hoogvlieger.

Luke Peerdeman