Half Past FourAlbum

Het Canadese Half Past Four nam na een aantal bandwisselingen in 2006 de soundtrack op van de horrorfilm “The Mad” van Billy Zane op. Dat gebeurt een progband niet vaak en afgaande op die filmscore klinkt de muziek even grillig als de film daadwerkelijk is. Hetzelfde geldt voor het eerste, volwaardige album dat de groep in 2008 in eigen beheer opneemt. Dertien stukken in ruim een uur bieden veel, heel veel inhoud en een verse vorm van progressieve muziek die, gebaseerd op de erfenis van de jaren zeventig, eigentijds en fris klinkt.

Vette orgelpartijen en venijnige zang zetten de toon in het openingsstuk, waarbij de bandleden zich meteen van hun veelzijdige kant laten horen. Kyree Vibrant zingt hoog en een tikkeltje theatraal, zonder teveel in de hoogte te blijven hangen, met een leuke knipoog naar Lisa Popeil of Nina Hagen. Dmitry Lesov en Constantin Necrasov vullen in de daaropvolgende nummers het vocale gedeelte prima aan. In Poisoned Tune komt ook het virtuoze spel van Necrasov op de voorgrond; een gitarist die de stijl van bijvoorbeeld Frank Zappa en Steve Morse heeft opgepikt en zijn eigen kunnen daarmee op een hoger niveau heeft getild. Southern Boogie is wat lichter van toon en klinkt speelser. Over de gehele linie bevat deze cd materiaal dat zich beweegt tussen een bijna onbegrensde virtuositeit van de muzikanten en een vorm die veel eenvoudiger van toon en spel is. Ook het bijna volledig ontbreken van galm in het geluid maakt deze plaat tot een zeer overtuigende en integere luisterervaring. Hier is een groep aan het werk die zich niet in hokjes laat drukken en zijn eigen weg bewandelt. Noem het zoals de band zelf doet ‘Art Rock’; die term is in 2010 bijna failliet verklaard, want – vrij vertaald – is muziek en zeker progressieve rock mijns inziens altijd kunstzinnig. Toch valt het mij op dat ideeën soms net iets teveel worden uitgemolken dan nodig is. Te lange solo’s, zangpartijen die soms een beetje tussen wal en schip vallen (zoals in Underwater) en passages die maar voortkabbelen en hun zeggingskracht op die manier verliezen. Met name op de tweede helft van de plaat is het soms even doorbijten en na een uur heb je het dan ook wel gehoord, of de oren moeten echt zeer geconcentreerd blijven luisteren. Een verrassing als Salome komt dan nog even om de hoek kijken: een pakkend deuntje met een Midden Oosten-achtige melodie. Toch zorgt het oerwesterse Bamboo daarna weer voor de wending die je op dat moment stiekem niet hoopt en de recht-toe-recht-aan vorm weer koersgezet wordt. Weer die complexiteit en eenvoudigheid: de groep is toch een soort koorddanser die precies op de juiste manier in balans blijft.

Verwacht op “Rabbit In the Vestibule” geen hapklare brokken vers gesneden prog, maar een verzameling van uiteenlopende stijlen verpakt in ambitieuze songs. Deze cd is er zo eentje waarop je de klok gelijk kan zetten dat er om de zoveel tijd weer een aangename wending of spitse vondst in zit, maar kan je ook op bepaalde momenten teveel vermoeien. Feit blijft dat deze Canadezen een interessante plaat hebben gemaakt; de deur gaat open aan het begin en sluit aan het einde. Op naar het volgende muzikale universum!

Wouter Bessels