Halo BlindAlbum

Alleskunner Chris Johnson heeft een blauwe maandag bij Mostly Autumn gespeeld. Dat was in 2007 ten tijde van” Heart Full Of Sky” waar hij tijdelijk de vervanger was voor toetsenist Iain Jennings. Johnson heeft twee composities voor dat album geschreven waarvan vooral het wonderschone Silver Glass buitengewoon positief opvalt. Met dat door hemzelf gezongen nummer heeft hij bij mij een soort eeuwige roem verworven.

Na zijn vertrek uit de vermaarde progband roept Johnson Parade in het leven, een project waaraan ook de Mostly Autumn-leden Gavin Griffiths en Anne-Marie Helder deelnemen. In 2009 verschijnt het debuutalbum “The Fabric” en vervolgens staat hun wereld op zijn kop. Na een rigoureuze bezettingswisseling waarbij ook de naam het moet ontgelden gaat de band als Halo Blind met nieuw elan verder. Gewapend met drie nieuwe rekruten gooien Johnson en Griffits al hun charmes in de strijd. Als in april 2014 het hier besproken “Occupying Forces” het levenslicht ziet, hebben we het bij Progwereld druk, druk, druk want het duurt meer dan een half jaar voordat het album onder de hamer komt van uw rijdende rechter. Het is niet anders.

Het verbaast me dan ook niet dat de schijf vol staat met uitstekende composities. Halo Blind maakt donkere muziek die te omschrijven valt als progressieve Britpop in een sfeer waar dankzij de tingelende toetsen, de sprankelende gitaren en de hoge, intense zang hoe tegenstrijdig het ook klinkt, constant een verblindend tegenlicht doorheen schijnt. Er wordt door zowel Chris Johnson als nieuwkomer Andy Knights aantrekkelijk gezongen in teksten die een sociale en politieke ondertoon hebben, maar soms ook spiritueel of persoonlijk van aard zijn. Toch is er een enorme hobbel die je als luisteraar moet nemen. De band speelt namelijk nogal leentjebuur bij Radiohead en daar moet je tegen kunnen. Wel maakt Halo Blind het je gemakkelijk, want het materiaal is allemaal tiptop. Je zou kunnen stellen dat de band zich verhoudt tot Radiohead zoals The Watch dat doet ten opzichte van Genesis. Een groot verschil is wel dat Halo Blind zich niet beperkt tot één band. Op de veertien nummers tellende plaat kan je niet heen om de wemelende invloeden van Muse, Keane, Saybia,Coldplay en Snow Patrol. Originaliteitzoekers, u zijt gewaarschuwd.

Het album is keurig in twee gelijke moten opgedeeld, een soort A- en B-kant en ik weet niet of men daar zo goed aan heeft gedaan. De A-kant klinkt namelijk enorm veelbelovend. In elk nummer is het prijs. Het begin van de door Knights gezongen opener Better? mag dan nog wat ingehouden klinken, de explosieve slotakkoorden van dat nummer zijn dat allerminst. Ze plaveien de weg voor de uitbundige refreinen van Revolutionary Soul, de met toms doorspekte ritmes van Mirage en de bloedmooie melancholie van Torrential. De flow op dat moment zit er goed in en hoe jammer is het dan dat deze wordt onderbroken door het jazzy End Of The First Side. Dit korte instrumentaaltje verstoort de openbare orde danig. Dat de tweede helft van het album begint met het pittige Brain Dog wil ook niet echt helpen om de draad weer op te pakken. Wel is Brain Dog een bijzonder gaaf nummer. Alle nummers van deze fase mag je trouwens zien als een achtbaan van emoties. Je wordt alle kanten opgeslingerd uitmondend in het prachtige Coma waar de wanhoop met liters uit je boxen komt sijpelen. Het album sluit af met het stemmige Control. Het zijn gewoon allemaal mooie liedjes.

“Occupying Forces” is een zeer geslaagd album dat op vele facetten recht doet aan de kwaliteiten van Chris Johnson en zijn bandmakkers. Het prettige van dit album is dat het goede er mag wedijveren met het nog betere. Zelfs het door mij aangehaalde End Of The First Side is een prima nummer. Het enige manco van de plaat komt hier naar voren. De trackvolgorde is iets dat beter had gekund, maar ja,als het niet meer is…

Dick van der Heijde