Han UilAlbum

Han Uil zouden we kunnen kennen van de bands Antares, Seven Day Hunt (met drie leden van het voormalige Egdon Heath) en Tumbletown, waarin hij samen optreedt met Aldo Adema en Erik Laan (Silhouette). Vanaf 2006 brengt hij ook soloalbums uit. Met “Esoteric Euphony” maakt hij zijn eerste solokwartet vol.

Volgens Uil zelf sluit “Esoteric Euphony” erg aan op het werk van Tumbletown en noemt het ook ‘Tumbletown met een twist’. Er staan ook nummers op die hij in het verleden min of meer voor die andere band heeft geschreven. Hij verklaart de titel door aan te geven dat dit album voor een select gezelschap (esoterisch) bedoeld is en dat het vooral muziek is die hem volledig bevalt, zonder enige concessie te hoeven doen (eufonie is welluidendheid).

Het begin is veelbelovend. Kort na het begin van Devil’s Night schalt de eerste aangename gitaarsolo door de speakers. Han Uil schrijft alles, doet de productie, zingt, speelt toetsen, maar is toch vooral gitarist. Naast de zang van Uil levert een hoge galmende vrouwenstem (Caroline Joy) en een mooi stukje toetsenwerk een plusje op.

Met We Are United vraagt hij aandacht voor de waanzin van geweld. Het nummer refereert aan de aanslag in Manchester in 2017 bij het concert van Ariane Grande, met een stukje toespraak van de alweer bijna vergeten Theresa May. Het nummer baart verder weinig opzien. En daar begint de schoen al een beetje te knellen.

De cd bevat te weinig hoogtepunten om écht aan te spreken. De zang van Uil is tamelijk dominant aanwezig, is nogal vlak en klinkt emotieloos. Hij zingt op zich niet slecht, maar al na een paar nummers gaat dit echt tegenstaan. In veel nummers moet de zanger door een behoorlijke lap tekst heen, dus is het veel Uil’s zang dat we horen. De zangpartijen lijken nogal op elkaar zodat ze gek gezegd onderling uitwisselbaar lijken. Ik merk dat ik tijdens het luisteren hiernaar nogal eens mijn aandacht verlies en dat ik weer bij de les wordt gebracht door de volgende messcherpe gitaarsolo. Het gitaarspel van Uil is zonder meer prima en dat redt wat mij betreft de cd. De nummers kennen overigens niet een opbouw die, zoals vaak het geval is, onvermijdelijk toewerkt naar een gitaarsolo, die valt op enig moment gewoon het nummer binnen.

Het is verder niet allemaal kommer en kwel hoor. Han Uil doet zeker zijn best om voor voldoende afwisseling te zorgen. Zo geeft hij Runaway een bluesy twist mee en zorgt Esther Ladiges op een paar nummers nog voor een waardevolle vocale aanvulling. In The Storyteller zorgt zij voor een Oosterse sfeer, waarbij Uil zijn gitaar en toetsen ook iets licht oriëntaals meegeeft. In Give Me Fire is de zang wat gruiziger, maar dat helpt het nummer helaas niet over een dood punt heen, op de weer smakelijke gitaarsolo na. A Great Experience is in feite een simpel reisverslag van een trip naar Azië, dat niet wordt verteld maar gezongen, met muziek erachter. En dan is dik zeven minuten zonder veel opwinding best lang.

Han Uil’s “Esoteric Euphony” treffen we aan in de hoek van de crossover-prog en dan wel van de tamelijk bedaarde soort. Uil kleurt keurig binnen de lijntjes en vooral zijn zang zorgt ervoor dat het geheel nogal relaxed overkomt. Waar op zich niets mis mee is. Als je hiervoor in de stemming bent, of als achtergrond bij het verpozen in een select gezelschap kunnen deze klanken voor een aangename welluidendheid zorgen. En dat is wat Uil in elk geval voor zichzelf heeft beoogd. Zoals gezegd zorgt het gitaarwerk, de aanvullende zang van enkele vrouwen en het toetsenspel wel veel te weinig voor een beetje sierpotten, maar voor wie op zoek is naar vuurpijlen en knalvuurwerk in zijn (prog)muziek is dit misschien niet de juiste keuze.