Han UilAlbum

Groninger Han Uil is al geruime tijd actief in de progressieve scene. Je kunt hem bijvoorbeeld kennen van de bands Antares en Seven Day Hunt (met drie leden van Egdon Heath). Samen met gitarist Aldo Adema (Egdon Heath, Seven Day Hunt) formeerde hij de band TumbleTown. Toetsenist Erik Laan (Silhouette) voegde zich bij dit duo. Al deze formaties hebben een (min of meer) duidelijke link met neo-prog.

Sinds 2006 maakt Uil ook soloalbums en daar laat hij andere kanten van zich  horen. Zo ook op zijn vijfde album, “Walking In Circles”. Naast prog, komen rock, blues en pop veelvuldig langs. Wat mij aanspreekt aan dit album is dat saxofoon, fluit en strijkers op een aantal nummers een prominente rol spelen. Ook is er hoorbaar zorg aan het album besteed. Deze zaken zorgen ervoor dat “Walking In Circles” in elk geval een interessant album is om naar te luisteren. Maar tegelijkertijd is wel mijn conclusie dat ik niet heel enthousiast ben over het album. Om positief te beginnen: Han Uil laat op dit album horen een goede gitarist te zijn. Het zijn de gitaarsolo’s die er echt uitspringen op “Walking In Circles”. Verder vind ik het juist te prijzen dat Uil probeert een gevarieerd palet aan stijlen aanbiedt. Maar daar zit ook de valkuil: het is daarom niet echt een consistent geheel.

Eigenlijk wat ik verder vooral mis zijn krachtige en pakkende zanglijnen die je pakken en niet meer loslaten. Is “Walking In Circles” daarmee een slecht album? Nee, maar om echt te spreken van een goede plaat moet het in mijn ogen toch een stuk beter. Het niveau van zijn bands wordt niet gehaald. Tijdens het luisteren kreeg ik het idee dat Han Uil iemand zoals Peter Gabriel als voorbeeld had voor deze cd. Juist door het gebruik van verschillende stijlen. Maar omdat het niet helemaal uit de verf komt, krijg ik ook het idee dat Uil teveel wil met zijn muziek. Een goed voorbeeld daarvan is het titelnummer. Er gebeurt wel het nodige, maar het is wat richtingloos en bij tijd en wijle (te) druk.

De cd opent met Eternally. Het is wat schurend, maar ik vind het niet mooi. In mijn hoofd loopt het niet. Ik kan er niet eens precies de vinger opleggen. Dan is It’s You Now een stuk beter. Uil laat horen dat hij een prima gitarist is. Het nummer ontwikkelt zich mooi en de strijkers geven zeker meerwaarde aan het nummer. Hold On, ruim elf minuten, vind ik het sterkste nummer van dit album. Er zit een mooie sfeer in het nummer. Het is wat dreigend, maar tegelijkertijd positief. Ook in deze song laat Uil meerdere goede gitaarsolo’s horen. In Hold On zit bovendien wat fluitspel. Kortom, voor de liefhebbers van prog is Hold On het meest interessant. Ik vind The Cult wel een leuk nummer. Nu gaat de muziek meer richting symfonische pop. De cd eindigt met Music Loves, waarmee Uil een ode geeft aan zijn muzikale helden.

Als ik er naar luister zou ik zeggen: ga terug naar de basis van ‘het mooie liedje’. Uil heeft de kwaliteiten om met sterke gitaarsolo’s een symfonische/progressieve touch te geven. Ondanks de hoorbare zorg die aan het album is besteed, vind ik dit album niet consistent en eerlijk gezegd ook niet mooi genoeg om veel vaker te draaien.