Drentse proggers Hangover Paradise debuteerde vier jaar geleden met “Mirrors”, een gevarieerde en vooral goed geproduceerde cd. Dat was mede dankzij de input van Dick Kemper, oud-bassist van Vandenberg en studio-eigenaar, in wiens studio de Assenaren hun plaat hebben opgenomen. Never change a winning team, zou je denken.
Het liep anders. Kempers naam prijkt dan wel op de hoes van opvolger “Out of Sight”, maar verder heeft de groep nogal wat personeelswisselingen ondergaan. Bassist Cynthio Ooms en toetsenisten Peter en Henk Zwerus zijn gebleven, terwijl in Henk Brugge een nieuwe zanger is gevonden, gitarist Richie Saimima de band heeft versterkt en Daniël Brans de nieuwe drummer is.
“Out of Sight” laat een band horen die niet alleen terug is van weggeweest, maar ook een waardige opvolger van het veel geprezen debuut aflevert. Sfeervolle, melodische songs die leunen op zowel de klassieke prog uit de jaren zeventig als dikwijls een neoprog-randje hebben. Brugges zang klinkt ingetogen en haalt uit op de momenten dat je het verwacht. Een betere Engelse uitspraak zal zijn stem nog overtuigender maken, want de intonatie daarvan is af en toe (zoals in het tussenstuk van What Lies Beneath en het intro van Wrong) niet wat het moet zijn.
Het trio aan gitaar en toetsen van Samima en de gebroeders Zwerus kent een sterke interactie en bouwt prachtige partijen op, zoals in het stuwende Don’t Wake Me Up. Ooms vormt samen met Brans de geoliede machine, maar daarin mag laatstgenoemde best wat losser drummen. Hoe strak het ook klinkt, iets soepeler spelen mag best – dat zal de sound van de band op sommige punten smeuiger en minder hoekig maken. Het zal de acht prima uitgewerkte nummers, die op een paar uitzonderingen allemaal boven de vijf minuten klokken, van deze formatie alleen maar ten goede komen.
Echt grote verrassingen bevat “Out of Sight” niet, maar Hangover Paradise bewijst wel dat zij met ontzettend veel genegenheid en passie zich de progressieve rock eigen maken. De nieuwe bezetting zorgt voor een hechter geluid en tegelijkertijd voor een sfeer die bij tijd en wijle doet denken aan de platen van Egdon Heath (wie kent ze nog?). Zou het tóch komen door de twee toetsenisten? Of toch door de sterk uitgewerkte melodieën en beeldende, soms scherpe teksten?
Hangover Paradise blijft een groep om in te gaten te houden: ook live staat de band al jaren garant voor een solide presentatie. Dat gevoel straalt deze tweede cd ook uit. Petje af!
Wouter Bessels