Happy The ManAlbum

Wat hebben The Rolling Stones en Happy The Man met elkaar gemeen? Nou, niets eigenlijk behalve dan dat Mick Jagger & C° de pensioenleeftijd van de doorsnee rocker fors opgedreven hebben. Blij is de man die thans nog plezier beleeft aan het musiceren en zijn gitaar nog niet persé aan de haak moet hangen. Blij is ook de man die vele jaren uitgekeken heeft naar de reünie van cultband bij uitstek Happy The Man, die in de jaren zeventig twee memorabele lp’s de progwereld instuurde. En zie, eind jaren negentig kwam een eind aan de jarenlange geruchtenstroom dat een reformatie nakend was. De succesvolle comeback van Happy The Man was een feit, al zou het nog enkel jaren duren voor de ontwaakte muze in cd-formaat zou verschijnen.

“The Muse Awakens” lijkt in alle opzichten het logische vervolg op “Crafty Hands” en vormt het levende bewijs dat er geen leeftijd op kwaliteit staat. De aanstekelijke mix van puntige, enerverende jazzrock en sfeervolle, lyrische symfo, de pittige cocktail van uitmuntend muzikaal vakmanschap en geduldig schrijverschap blijft na al die jaren van stilte onaangeroerd, al laten de afwezigheid van toetsenwonder Kit Watkins en zeker het veelarmig drummonster Ron Riddle zich wel gevoelen. Da’s jammer maar niet onoverkomelijk, getuige het eindresultaat, en het kan dan ook bezwaarlijk als een minpunt beschouwd worden.

Opener Contemporary Insanity pikt op indrukwekkende wijze de draad weer op na pakweg 26 jaren van progrock zonder HTM : opzwepende jazzrock van het zuiverste allooi, ritmewisselingen en breaks waar je tureluurs van wordt, heerlijk samenspel van Wyatt (sax) en Rosenthal (toetsen) : K.O. in de eerste ronde, heet zoiets in het boksjargon. Wie alsnog de tweede ronde haalt, wordt op een bataljon Barking Spiders getrakteerd, een speels en rockerig nummer dat ten overvloede aantoont dat er nog behoorlijk wat leven in de vege lijven van de oudgedienden zit. Wat het up tempo werk betreft, hebben we het dan zo wel gehad en dat maakt dat de algemene teneur op deze cd uiteindelijk overhelt naar de kalmere, meer lyrische aard van deze muzikanten, die met de jaren allicht wat milder geworden zijn. Soms komen ze gevaarlijk dicht bij het actieterrein van John Meligcamp en aanverwanten, maar daar weten deze doorgewinterde klasbakken probleemloos raad mee.

The Muse Awakens, het titelnummer, is daar een mooi voorbeeld van, net als het qua opbouw indrukwekkende Stepping Through Time, waarbij je haast zou zweren dat Allan Holdsworth even van de partij is. Vooral de toetsensolo’s van Rosenthal en/of Wyatt zijn erg te pruimen en kunnen zich zonder schaamrood op de wangen meten met het betere HTM-werk uit de jaren zeventig. Ook bij een eerste beluistering van Maui Sunset blijkt de vrees voor al te veel meligheid ongegrond. Zoals nagenoeg alle HTM-songs is er een lang proces van zachtjes kneden en behoedzaam vormen aan vooraf gegaan en hoewel dergelijke sfeerstukjes op het eerste gehoor behoorlijk gepolijst klinken, zijn ze dat eigenlijk niet.

De jazzinvloeden zijn alomtegenwoordig op het grappige Lunch At The Psychedelicatessen, maar verder dan een gesmaakte titel komt het werkstukje niet. Neen, dan toch maar liever het redelijk klassieke, op piano geënte Slipstream, een nummer waarop jazz en symfo elkaar onverbloemd het ja-woord geven. Adrift lijkt mij de perfecte soundtrack voor een nachtelijke escapade richting sterrenhemel (inclusief de vallende sterren) terwijl Kindred Spirits eerder bij de dageraad past, een zachtjes opkomende zon die zich langzaam over een nog vredig slapend landschap lijkt neer te vleien. Il Quinto Mare is als een bruisende zee, die leven geeft maar even niet neemt. Muzikaal gezien (alweer)een perfect compromis tussen golvende jazzrock en rustig deinende symfo; het soort muziek waar HTM na al die jaren nog steeds een patent op heeft. Luister vooral naar het prachtige slot, waarin de muziek gestaag lijkt op te gaan in de kabbelende golven … zo eenvoudig maar o zo mooi. Slechts één keer doet Whitaker z’n bek open (ook op “Crafty Hands” was dit het geval) maar zijn door de jaren heen geschraapte en bijgevijlde stemgeluid blijft uniek. Shadowlites is naar hoge HTM-maatstaven een redelijk toegankelijke en simpele song maar ook op dat vlak excelleren de heren.

“The Muse Awakens” en da’s maar goed gebleken ook. Het heeft wat lang geduurd maar het weze hen bij deze vergeven. Deze cd rechtvaardigt in elk opzicht een terugkeer naar het voorplan van de progscène en hoewel de groep haar cultstatus allicht nooit zal overstijgen, mag dit derde officiële werkstuk van Happy The Man zich zonder blikken of blozen naast haar twee illustere voorgangers nestelen en kun je als progliefhebber enkel maar hopen dat nummer vier geen kwarteeuw op zich zal laten wachten.

Piet Michem