Hasse Froberg & Musical CompanionAlbum

Hasse Froberg & Musical Companion, oftewel HFMC, is één van Zwedens raspaardjes op het gebied van de huidige progressieve rock en waren ze dat nog niet, dan zijn ze dat nu wel met het hier besproken “Parallel Life”.

Dat Froberg ook bij The Flower Kings zingt en gitaar speelt zal daar wat deze status betreft gerust een ietsepietsje aan hebben bijgedragen; echter de band mag vooral zichzélf heel hard op de borst slaan. De bandleden vormen een hecht collectief, ze zijn al sinds de oprichting in 2009 bij elkaar. Met “Parallel Life” levert de band z’n vierde album af en meteen rijst dan de vraag in hoeverre de Zweedse formatie hier onderhevig is aan sleet. Een eerste beluistering doet weliswaar vermoeden dat de progressieve hardrock van de heren een herhaling is van zetten, tegelijkertijd smeekt de muziek nadrukkelijk om met veel meer diepgang geanalyseerd te worden.

Het album groeit per draaibeurt. Steeds meer wordt duidelijk dat de muziek van het vijftal een toename kent van vloeiend en subtiel vernuft. Onder aanvoering van Frobergs expressieve zang en ondersteunende gitaarpartijen gedijt alles heerlijk in de bands eigen hors categorie, met andere woorden: de heren van HFMC hebben op dit nieuwe album het beste uit zichzelf naar boven gehaald, meer dan dat zelfs. Het volle orgel dat ergens tussen Spocks Beard en Uriah Heep in ligt, de melodieuze leadgitaar en de gedreven daden van de ritmesectie omlijsten de intense stem van Froberg fraaier dan ooit. Uit de muziek spreekt de hechte samenwerking, het vertrouwen in elkaar. Tempo- en sfeerwisselingen domineren het geluidsbeeld, het is hun dagelijkse prakkie. “Parallel Life” is een gevarieerd album waar het tussen alle lekkere momenten (en dat zijn er heel, heel veel) regelmatig bloedstollend mooi is. We tellen zeven nummers, take me away Hasse.

Hoewel het schijfje gewoon rond is met een gat in het midden mag je de intrinsieke architectuur gerust verrassend noemen. Het album opent namelijk met het 22 en en halve minuut durende titelnummer waarna nog zes songs tussen de vier en ruim tien wijzertikken volgen. Liefhebbers van de epische compositie kunnen aan de opener hun hart ophalen; dat is een goeie. Geen bleke Jan de Bouvrie hier maar sprankelende, niet al te heftige progressieve hardrock in al z’n gradaties. De artrock van het kunstwerk neemt een bedwelmende wending als een rustig stuk met akoestische gitaar de koers bepaalt. What you give is what you get zingt Froberg. Reken maar dat het veel is. De finale van de epic gaat van start met een drumritme en laat het nummer ontvlammen in zinderingen richting Starship Trooper van Yes.

Het knappe van deze epic is dat hij je niet achter laat met een verzadigd gevoel, dat je niet tegen heug en meug de rest op moet kanen. Dat zou zonde zijn, er is genoeg smakelijks in de rekken te vinden. Neem Sleeping With The Ghost, een lekkere rocksong met ruimte voor mooie melodieën en bombastische lagen. Dit nummer is ook op video verschenen, maar echt nodig is dat niet. HFMC maakt muziek die hoe dan ook enorm tot de verbeelding spreekt. Het is eigenlijk onvoorstelbaar om de muziek niet te aanschouwen op je innerlijke Blu-ray, zie de mannen zwoegen.

Het ambachtelijkheidsgehalte waart overal rond en dat zijn pluspunten. Neem Time Waits dat te bestempelen valt als heavy Yes of luister naar het pakkende All Those Faces. Ook van het energieke Friday dat knisperende rauwkost is voor je oren ga je automatisch mee zweten. De fraaiste nummers van deze zes zijn Rain waar een heerlijke gitaarsolo in jazz blues stijl inzit en het afsluitende Never Alone dat een Kaipa-achtige bombast kent van gitaar en orgel.

Sommige dingen moet je niet analyseren maar nemen zoals ze zijn. Hasse Froberg levert met z’n Musical Companion gewoon een prima cd af met “Parallel Life”.