Hats Off Gentlemen It’s AdequateAlbum

Als je een recensie over een plaat van Hats Off Gentlemen It’s Adequate schrijft, moet je eerst een lastige hobbel nemen. Want wat is dit nou? Een trio? Een duo? Galloway en Gatland zijn onmiskenbaar de harde kern van de band, maar fluitiste Thomas wordt in de bijsluiter zonder blikken of blozen tot de bandleden gerekend. Aan de andere kant: in die bijsluiter schrijft Galloway wat hem ertoe bewogen heeft de stukken te schrijven, stukken die gebaseerd zijn op korte verhalen die hij geschreven heeft, of op het leven van zijn overgrootmoeder, of op verhalen die hem geïnspireerd hebben. Je zou even goed kunnen beweren, zoals ik nu doe, dat Galloway de band is, met wat hulp van twee vrienden. Hij bepaalt in elk geval wat de rode draad in de liedjes is, en schrijft en produceert het meeste materiaal.

“The Confidence Trick” is, zoals veel platen van deze band, een conceptalbum. In dit geval gaan de liedjes over zelfvertrouwen, en hoe te veel daarvan een valkuil is voor iedereen, temeer omdat de mens geneigd is op te kijken tegen mensen die met veel zelfvertrouwen door het leven gaan. Voorbeelden die Galloway aandraagt, zijn de halfzachte manier waarop de mensheid de COVID pandemie te lijf ging, de onvermijdelijke val van dictators en de manier waarop we vanzelf lijken aan te nemen dat mooiere mensen ook slimmer zijn, terwijl de mensen die het meest zeker van zichzelf zijn, vaker incompetent zijn dan mensen die meer twijfelen. Denk ik. Waarschijnlijk. Misschien.

Hoogmoed komt voor de val, maar dan met veel meer woorden. Daar valt veel voor te zeggen, maar het is wel grappig dat Galloway, die neuropatholoog en docent op een medische opleiding was, als een nogal zelfverzekerd meneertje overkomt, waardoor hij zijn eigen punt misschien onbewust fraai onderschrijft. Zijn bijsluiter leest in elk geval als een wetenschappelijk document met voetnoten en verwijzingen, en ergens beweert hij dat hij al heel lang waarschuwde voor een wereldwijde pandemie. Boeiuh!

Gelukkig is de muziek wonderschoon. Neoprog met klassieke invloeden, jazz, musical, het zit er allemaal in en het is vaak briljant bedacht. Ik vind het ook goed dat je niet meteen hoort wie de inspiratiebronnen voor deze muziek zijn. Ik denk een beetje Marillion te horen, wat Pink Floyd en misschien Salem Hill, maar ook muziek uit andere hoek, zoals The Opposition, die geweldige new wave band uit lang vervlogen tijden. Voor het overgrote deel klinkt de muziek echter volkomen oorspronkelijk en fris.

Ik hoor wél dat de muziek in een computerprogramma geschreven is. Zoals collega Maarten al opmerkte in zijn recensie van voorganger “Nostalgia For Infinity” is het jammer dat de drums uit een doosje komen. Dat hoor je overduidelijk, al zijn ze op zich wel heel knap geprogrammeerd. Vooral in All Empires Fall gaat het irriteren, omdat dat een snel nummer is. Daar staat tegenover dat de liedjes – het zijn dertien overwegend korte nummers – erg sterk zijn, mooi geschreven, fraai uitgevoerd, goed gearrangeerd.

Ook dit album is weer te lang en door zijn thematiek en ambitie wat zwaarbeladen, maar het stoort me minder dan bij de voorganger, misschien omdat ik dit wat betere nummers vind. Ook wel lef hebben om een plaat van bijna 70 minuten te beginnen met een nummer dat Silence Is A Statement heet. De zang van Galloway blijft voor mij een minpuntje, maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Ik vind het wel fijn dat tegenover al die in een computer geprogrammeerde drums en synthesizers ook een echte basgitaar en een echte dwarsfluit staan, die geven de op zich wat klinische muziek precies dat beetje lucht en leven die de muziek nodig heeft. Thomas is een geweldige fluitiste. En Galloway speelt sterke gitaarsolo’s.

Hoogvliegers zijn het virtuoze Perky Pat en Refuge, met zijn schitterende klassieke thema’s. Erg grappig is Lava Lampey, een instrumentaal nummer dat klinkt als een op hol geslagen kermis. Maar op deze plaat staan sowieso geen slechte nummers, het zijn er hooguit een paar te veel. Gelukkig is ook nu de afwisseling een sterke troefkaart: snel, langzaam, klassiek, rock, je hoeft je geen moment te vervelen.

Wie zin heeft in een avontuurlijke plaat om de tanden eens lekker in te zetten, is bij dit trio aan het goede adres. Daar ben ik heel zeker van. (Oh nee!)