Hats Off Gentlemen It’s AdequateAlbum

De heren Malcolm Galloway en Mark Gatland laten zich met hun muziek niet in één vakje stoppen. Zij zijn Hats Off Gentlemen It’s Adequate en op hun achtste cd “The Uncertainty Principle” gaat het niet alle, maar wel veel kanten uit. Hun in de basis progressieve rock schuurt soms tegen de artrock aan, heeft elektronische elementen, maar ook flarden jazz en hele stevige muziek komen voorbij.

Bepalend voor het geluid is de stem van Galloway. Hij kan die als new wave bands uit de jaren 80 laten klinken, legt er veel emotie in, soms bijna tot schreeuwen toe, maar heeft ook een hele zachte kant. Bepalend is ook zijn gitaarspel. Te pas en te onpas komt hij met een fraaie, vaak scherpe solo aanzetten. Zijn veelzijdige toetsenwerk maakt het plaatje compleet. Opvallend is het vaak hameren op de piano, dat hij doet.

Gatland kan niet achterblijven en drukt zijn neus met geprononceerd basspel ook doorlopend tegen de ruit. De variatie in de nummers en ook binnen de nummers is groot. Het meest gebalanceerd vind ik de start met Certainty. De opbouw is dreigend en rustig, het toetsenspel zwelt aan en zanger Galloway komt tot een uitbarsting, waarna de toetsenist volgt. De scherpe, zalige gitaarsolo blijft niet uit. Echt een prachtig nummer.

De drie instrumentale nummers zijn uptempo met straffe ritmes. De heren voeren het tempo soms heel erg op richting chaos en King Crimson komt regelmatig in mijn gedachten. Het titelnummer opent met wat spacegeluiden. Kathryn Thomas levert een mooie bijdrage op dwarsfluit en dan is het weer genieten met slepend gitaarwerk en het pianohameren. Bijna praatzingen in een jazzy stukje is maar een van de vele gezichten die dit nummer verder nog laat zien. Ronduit prachtig klinkt het als gitaar en toetsen volle bak samengaan. Bonkig en bruut klinkt The Think Tank, Gatland lijkt alles met zijn bas te willen overstemmen. Het contrast met Between Two Worlds kan niet groter zijn. De gevoelige stem van Galloway met stemmige piano en wat aanvullende toetsen levert een ingetogen ballad op.

Ze hebben inspiratie gevonden in Heisenbergs onzekerheidsrelatie uit 1927. Zij vertalen dit in de aanname dat we fundamenteel niet zeker kunnen zijn van sommige aspecten van de wereld om ons heen. Ze verkennen verschillende historische gebeurtenissen die kwantumfysica en interpersoonlijke onzekerheid combineren. Ingewikkelde materie en dat geldt ook wel een beetje voor de muziek. Geen alledaagse kost en niet als een beschuitje te verteren. Maar de composities zitten allemaal razend knap in elkaar en als je je laat meevoeren door de heren is het voor  mij geen onzekerheid dat ze je langs wonderschone, grillige muzikale landschappen zullen voeren.