Haven Of EchoesAlbum

In 2022 recenseerde ik “The Indifferent Stars”, het debuut van Haven of Echoes. Donker en toegankelijk, zo omschreef ik de muziek destijds. Nou, donker is het nog steeds, hoewel de gothische galmen wel minder zijn geworden. Bovendien is de muziek minder toegankelijk (lees: minder songgericht) dan op het debuut. “Memento Vivere” gaat meer richting symfonische rock, ook omdat er met Non Sum, Non Curo (17 minuten) en It Walks Among Us (14 minuten) twee lange nummers opstaan. Ook de twee andere songs klokken ruim acht minuten, dus de band neemt de tijd om zijn muzikale ideeën tot bloei te laten komen. Dat alles maakt dat ik Haven of Echoes met “Memento Vivere” een stap verder vind gaan dan met het debuut en de muziek interessanter is.

In zekere zin is Haven of Echoes een voortzetting van de Duitse cinematische progband Frequency Drift. Spil van de band is Andreas Hack. In zanger Paul Sadler van progressieve metalband Spires vond hij een bondgenoot. De band werd verder aangevuld door oud-Frequency Drift-leden Nerissa Schwarz (harp en toetsen) en Wolfgang Ostermann (drums). Schwarz heeft bovendien compositorisch het nodige in de melk te brokkelen, het nummer Ad Infinitum is van haar hand. De overige muziek is gecomponeerd door Hack, de zanglijnen en teksten zijn van Sadler.

Wat opvalt is dat de muziek filmischer is dan het debuut. Meer in de lijn van Frequency Drift, zou je kunnen zeggen. Toch is de muziek zeker niet een-op-een vergelijkbaar. De elektronica speelt een belangrijke rol. Denk bijvoorbeeld aan invloeden van Depeche Mode en ‘popplaten’ van Paradise Lost. Daar komt een vleugje metal bij en de sferische kant van Pink Floyd. Ook een band als Riversea kwam regelmatig bij mij boven. Het thema op deze plaat is vergankelijkheid en de manier waarop we allemaal worden beïnvloed door het bewustzijn van onze eigen sterfelijkheid.

Het eerste nummer Non Sum, Non Curo begint fraai met een Depeche Mode-vibe en emotionele zang van Sadler. Na vijf minuten wordt de muziek heftiger en schurkt het tegen metal aan. Na een mooie filmische overgang volgt een gloedvol rustig gedeelte. De muziek wordt slepender en cinematischer. Er wordt gestaag toegewerkt naar een wat donkere finale.

Zoals reeds gememoreerd is het tweede nummer Ad Infinitum van de hand van Schwarz. Dit nummer is dromeriger, wat gedragen en mysterieus. Sadlers zanglijnen vinden hun weg over een bedje van elektronica en percussie. Het nummer biedt voldoende afwisseling met een fraai repetitief middenstuk.

Het zware It Walks Among Us is het tweede lange nummer van “Memento Vivere”. Na een vrij rustig maar donker begin, is er een wat angstaanjagend middenstuk waar de cinematische en theatrale invloeden helemaal tot ontbolstering komen. Het gedeelte over het vagevuur is fraai gedaan met emotionele zang over de elektronische klanken, wat mij betreft het kenmerk van de muziek van Haven of Echoes. Dit klinkt als een progressieve rockversie van Depeche Mode.

Het album eindigt met Assimilation. De elektrische harp van Schwarz is (enigszins) prominent te horen. Dit nummer is wat toegankelijker en ligt daarom wat meer in de lijn van het debuut. Ook in dit liedje komen de sterke kanten van Haven of Echoes weer naar voren. De wat schreeuwerige finale van deze song bevalt me helaas wat minder.

Ik vind dat Haven of Echoes een stap voorwaarts zet met “Memento Vivere”. Dit is een luisterplaat die wel aardig wat luisterbeurten nodig heeft om tot een goed oordeel te komen. Het debuut schurkte tegen de lijntjes van de pop aan, deze plaat is zwaarder, symfonischer en ondoorgrondelijker. Zoals ik al wel heb door laten schemeren moet je geen afkeer hebben van elektronische klanken om Haven of Echoes te waarderen. Is progressieve rock met een cinematische inslag en een donkere poptouch juist jouw ding, dan is “Memento Vivere” een aanrader. Mooie plaat van deze band.