Haven of EchoesAlbum

Donker, maar toch toegankelijk. Zo zou je “The Indifferent Stars” van Haven Of Echoes goed kunnen omschrijven.

Spil van deze band is Andreas Hack, toetsenist en gitarist van de Duitse symfoband Frequency Drift. Samen met zanger Paul Sadler van de Engelse progressieve metalband Spires vormt hij deze nieuwe band. Dat levert een boeiende combinatie op. Sadler heeft krachtige en soepele zang die uitstekend past bij de filmische en donkere composities van Hack.

Het lijkt er overigens op dat Haven Of Echoes een soort van voortzetting is van Frequency Drift. In de begeleidende biografie wordt namelijk ervan gesproken dat Frequency Drift de voormalige band is van Andreas Hack. Twee andere leden van deze band geven namelijk ook acte de presence bij Haven Of Echoes. Wolfgang Ostermann staat garant voor de drums en harpiste/toetseniste Nerissa Schwarz speelt mee op twee nummers. De song Endtime is bovendien van haar hand.

De cd begint met Sirensong. Dit nummer geeft direct een goed beeld van Haven Of Echoes. Songgerichte prog met mooie sferen, goede zang en toegankelijke zanglijnen. De muziek schuurt tegen de lijntjes van de popmuziek aan. Denk bijvoorbeeld aan de Depeche Mode, de ‘popalbums’ van Paradise Lost en de dramatiek van Muse. Ik hoor ook een vleugje van Gazpacho. De meeste muziek is toetsen georiënteerd. Het gaat dan met name om het creëren van een donkere en mystieke atmosfeer, aangevuld met mooie pianostukjes. Zoals Hack ook deed met Frequency Drift.

Het tweede nummer, The Orator’s Gift, is een beetje een hersenkraker voor mij. Na een donker en mystiek begin, is het een erg toegankelijk liedje. Met het gevoel van: waar heb ik de melodielijn van het couplet eerder gehoord? Het derde nummer, Stasis, is wat onbehaaglijker en broeierig en heeft wederom een pakkend refrein.

Ik vind het nummer Endtime er uitspringen op dit album. Dit nummer klokt zo’n negen minuten en kenmerkt zich door de mooie opbouw. Het is een soort blend van Frequency Drift en Depeche Mode. Wederom laat Hack mooie pianostukken en sferen horen. Op de helft van het nummer wordt er gas teruggenomen. De finale is een soort van mantra, donker en enigszins beklemmend, maar wel aangenaam.

The Lord Giveth… begint als een sterk cineastisch nummer, rustig en sfeervol. Maar ook nu keert het nummer zich en wordt het dramatisch, theatraal en gotic. De soundtrackachtige muziek gecombineerd met gothic bevalt me wel. Juist door de wendingen blijven de songs interessant. “The Indifferent Stars” wordt afgesloten met het lange Let Them In. Dit is het meest progressieve nummer op deze cd. Alle kenmerken van Haven Of Echoes komen terug. Let Them In kenmerkt zich bovendien door veel variatie en is ook het minst toegankelijke nummer van deze plaat.

Als je “Letters To Maro”, de laatste plaat van Frequency Drift uit 2018, kon waarderen en je een blend met gothic pop/rock voor je ziet, zou je “The Indifferent Stars” zeker even moeten checken. Ik vind het een goede plaat met ook ruimte voor groei. Wat mij betreft gaat het duo Hack/Sadler door met deze veelbelovende band.