Hawkwind
The Xenon Codex
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Atomhenge/Cherry Red Records
Website: http://www.hawkwind.com/
MySpace: http://www.myspace.com/hawkwindofficial
Wastelands Of Sleep (4:18)
Neon Skyline (2:18)
Lost Chronicles (5:21)
Tides (2:56)
Heads (5:01)
Mutation Zone (3:56)
E.M.C. (4:53)
Sword Of The East (5:26)
Good Evening (4:35)
bonus tracks:
Ejection (4:29)
Motorway City (6:47)
Dragons And Fables (3:19)
Heads (3:52)
Angels Of Death (5:36)
Dave Brock: zang, gitaar en toetsen
Alan Davey: bas en achtergrondzang
Huw Lloyd Langton: gitaar
Danny Thompson: drums, percussie en achtergrondzang
Met medewerking van:
Richard Chadwick: drums op de bonus tracks
Take Me To Your Leader (2005)
Spacebrock (2000)
In Your Area (1998)
Distant Horizons (1997)
Alien 4 (1995)
It's In The Business Of The Future To Be Dangerous (1993)
Electric Teepee (1992)
Space Bandits (1990, heruitgave 2010)
The Xenon Codex (1988)
The Chronicle Of The Black Sword (1985)
Choose Your Masques (1982)
Church Of Hawkwind (1982)
Sonic Attack (1981)
Levitation (1980)
PXR 5 (1979)
The Hawklords – 25 Years On (1978)
Quark Strangeness And Charm (1977)
Astounding Sounds, Amazing Music (1976)
Warrior On The Edge Of Time (1975)
Hall Of The Mountain Grill (1974)
Doremi Fasol Latido (1972)
Space Ritual (1973)
In Search Of Space (1971)
Hawkwind (1970)
In de immense discografie van de spacerockformatie Hawkwind was ik slechts bekend met een aantal jaren zeventig platen. Aangezien vele bekende groepen uit de jaren ’70 belabberde resultaten afleverden in de jaren ’80, hield ik mijn hart vast toen de mij volslagen onbekende “The Xenon Codex” uit 1988 in mijn brievenbus viel.
Hawkwind klinkt voor mij altijd groots, massief en ontzettend stuwend. Ik heb geen auto, maar het lijkt me heerlijke automuziek. Ik zie mezelf al rijden door het prachtige Engelse landschap, een herfstzonnetje klimt langzaam naar de hemel, en Wastelands Of Sleep speelt sloom in de cd-speler. Niet in slaap vallen!
Het nummer zelf is exemplarisch voor de stijl van Hawkwind. Er lijkt niet veel te gebeuren, maar het tempo, de typerende spaceklankjes en de sprankelende gitaarsolo aan het einde transformeren het liedje tot iets magisch. Dave Brock’s monotome zang, misschien voor sommigen een steen des aanstoots, hoort echt bij de Hawkwind-sound.
Daarom is het fijn dat veel van tracks instrumentaal zijn, zodat het gitaarspel van Huw Lloyd Langton, op deze plaat de leadgitarist, beter tot zijn recht komt. Dat levert mooie momenten op, zoals tijdens het instrumentale Lost Chronicles, dat begint als een thema van een oude B-film, maar dimensie krijgt in de uitwerking.
Toch wil ik niet beweren dat “The Xenon Codex” een tijdloos product is. De plaat geeft het woord ‘gedateerd’ nieuw elan. Dat maakt het dan ook wel weer ontzettend schattig, zonder dat dit effect bedoeld is. En het is ook weer geen meesterwerk, daarvoor is het camp-gehalte van de plaat te hoog, zonder dat “The Xenon Codex” bewust een ode aan een vervlogen tijd is. Nee, als je de wereld van Hawkwind binnengaat, gelden geen regels.
En zodoende kan Brock rustig zo vals een kraai Heads zingen, over een onthoofd hoofd dat in een potje wordt bewaard, met een snoertje eraan, zodat het hoofd ons nog allerlei verstandige zaken kan toeroepen. Dat hoofd zou ons zeker toeroepen: ga “The Xenon Codex” beluisteren, het is een leuke plaat. En een terechte heruitgave.
Markwin Meeuws
