Hazards Of Swimming NakedAlbum

De Australische Post Rock band Hazard Of Swimming Naked had zijn debuutalbum “Our Lines Are Down” oorspronkelijk in 2009 al eens in eigen beheer uitgegeven. Met behulp van Bird’s Robe Records is het nu in 2021 wereldwijd opnieuw uitgebracht en heeft jaren na dato daarmee eindelijk Progwereld bereikt.

Na een paar keer beluisteren ben ik er wel blij mee, want dit is niet zomaar de zoveelste Post Rock plaat. In plaats van meer is er juist iets minder en moest daardoor eerst aarden.

Oorspronkelijk komen deze Aussies uit het noordelijk deel van Queensland, maar zijn inmiddels afgezakt naar het zuidelijker gelegen Brisbane. Schijnbaar hebben ze in de tussentijd gezocht naar de diepste mijn van Australië om daar hun drummer voor de opnames in te laten afdalen. Want zo hol en met zoveel galm heb ik de doffe dreunen nog nooit gehoord. Over down under gesproken!

Hazard of Swimming Naked doet daarnaast net zo mysterieus als hun stijlgenoten Godspeed You! Black Emperor als het gaat om zijn muzikanten geen naam of gezicht te geven. Zowel op de meegestuurde promo als op de meegestuurde cd wordt niet vermeld wie waar aan plukt of op slaat. Zelfs op internet is er weinig te vinden, als dat maar geen veeg teken aan de wand is. Qua muziek is het snel helder. Het geheel start met Requiem en I’m A friend Of Edward J op het hoge niveau van GYBE. Helaas kakt het daarna wat in, en dat terwijl er toch drie gitaristen voor handen zijn. De groep geeft ook aan dat men zich verwant voelt aan Explosions In The Sky, God Is An Astrounaut, Mono en vooruit, ook nog Mogwai. Helaas hoor ik de relevantie daarvan niet altijd in terug.

Buiten de twee openingsnummers en twee sterke slotnummers Aabar Dekha Habe en Reverie komen de andere nummers voor Post Rock begrippen eigenlijk niet goed uit de verf. Sveta Pače en Dreams Don’t Come True, That’s Why We Dream blijven zelfs hangen in een te loom tempo en waaieren ook nog eens nergens heen. Het voelde in eerste instantie als een gemiste kans door het gebrek aan spanningsbogen en intensiteit. Totdat ik er het overgangsritueel in zag en het ging beluisteren als liep ik een walkabout. Ik zie een moderne Aboriginal zo’n traditionele tocht van honderden kilometers door de wildernis wel afleggen met in zijn oortje juist deze twee trage nummers.

Grappig is het nummer …And A Whole Assortment Of Uppers And Downers en niet alleen qua titel. Het is ook de tijd die de band inruimt om tussen de muziek door een documentaire af te laten spelen. Hierin wordt in het kort de geschiedenis verteld over de vele jaren waarin de elektrische gitaar een schrijnend bestaan leidde. Het duurde namelijk pas heel lang voordat de ontwikkeling van de elektrische gitaar pas echt explodeerde. Uiteraard worden daarna alle gitaaruithalen op gepaste wijze ter ondersteuning van dit verhaal opengetrokken. Hoezo kent Post Rock geen humor?