HazeAlbum

Dappere strijders zijn het, de mannen van Haze. Hun hele leven al zijn ze met muziek bezig en zo piep zijn ze inmiddels ook niet meer. “The Last Battle” is hun derde studioalbum en heeft maar liefst 25 jaar op zich laten wachten. Als ik het Haze-logo op de hoes zie prijken, doet me dat goed maar als ik dan de titel zie, moet ik huiveren, dit zal toch niet hun zwanenzang zijn?

Voor de oprichting van de band moeten we terug naar 1978. Dan krijgen de broers McMahon het idee om samen een neo-progband te beginnen, Paul als zanger/gitarist en Chris als bassist/toetsenist. Vijf jaar later krijgt Haze zijn definitieve vorm wanneer drummer Paul Chisnell zich bij de broers voegt. De twee lp’s die de band op zijn eigen label Gabadon uitbrengt, “C’est La Vie” en “Stoat And Botlle” resulteren in een live-cassette die zowel het tien-jarig bestaan van Haze als het einde van de band markeert. Hoe wrang wil je het hebben? De broers strijden zonder Paul Chisnell verder met een wat meer popgeoriënteerde insteek onder de naam World Turtle. Na enkele albums van deze wereldschildpad ziet in 1998 wederom een live-album van Haze het levenslicht, dit ter ere van de twintigste verjaardag van de bandm, waarvoor de broers McMahon en Paul Chisnell zich hebben herenigd. Een belangrijke stap is de samenwerking die Haze aangaat met de zusjes Ashton, Ceri op fluit en Catrin op viool, dit om zich bezig te kunnen houden met een totaal andere stijl, namelijk folk. In 2006 richten ze daartoe een nieuwe band op: The Outlandish Knights. Twee jaar daarna verschijnt wederom een verjaardagsalbum van Haze met daarop enkele nummers die later op “The Last Battle” zullen komen. Als dan Ceri Ashton zich ook nog als vast bandlid bij Haze voegt en haar zus te gast is op de meeste nummers van het hier besproken album, is de verwarring compleet.

Nou ja,verwarring? Het is nogal lastig om uit te leggen allemaal. “The Last Battle”  laat echter niks aan duidelijkheid te wensen over. Het album bevat veertien toegankelijke liedjes in een mix van progressieve muziek, folk en een beetje hardrock. Het geheel is wat minder heftig dan Ayreon, wat minder sprekend dan Jethro Tull en wat aangenamer om te beluisteren dan de muziek van Manning. Het openende titelnummer zegt het eigenlijk allemaal al, dit is nog steeds de Haze van vroeger, virtuoos, verrassend en helaas ook wat saai. De aankleding met slidegitaar en mandoline verraadt een goede smaak, maar ook dat is niet nieuw. Onmiskenbaar Haze zijn ook de gedragen nummers Over The River dat met mooi spel op de klassieke gitaar begint en The Edge Of Heaven. Eigenlijk sluit het album naadloos aan bij het verleden en dat is knap aangezien het folkaandeel groot is. Die organische stijl zit dan ook niet alleen in de arrangementen, nee nee, ook in de composities zelf, iets dat goed duidelijk wordt in het sterke middengedeelte van het album. Nummers als Dragon Fly, Classic Rock Bar,The Barrister And The Bargast en het korte, instrumentale Silent Water kunnen alleen maar zijn zoals ze zijn, omdat men ze weldoordacht geschreven heeft. Op de website van Haze kun je over elk nummer iets lezen, bijvoorbeeld over de ontstaansgeschiedenis ervan. “The Last Battle” kent een schrijfproces van jaren.

Met de wetenschap dat Haze al 35 jaar bestaat op het moment dat “The Last Battle” verschijnt, mag je even sceptisch zijn over de kwaliteit van de stem van Paul Mcmahon. Hou het kort dan; de man zingt (nog steeds) uitstekend. Zijn stemgeluid heeft het grootse van John Wetton en de intensiteit van Midge Ure. Het is jammer voor hem dat hij in de laatste paar nummers niet meer zo goed uit de verf komt. Train, Is That It? en The Red Room zijn matige nummers die aan overenthousiasme lijden en de uitdrukking ‘less is more’ niet bepaald uitstralen. Baloer And The Mistletoe daarentegen is prachtig maar ja, instrumentaal.

“The Last Battle” bevat een flink aantal aardige nummers waardoor het bestaansrecht heeft. Wie niet vies is van folky prog zal voor dit album zijn of haar neus ook niet ophalen maar essentieel is het niet, een gewone middenmoter. Voor liefhebbers van Haze uit de jaren ’80 ligt dit niet anders. Een vervolg op “The Last Battle” zou leuk zijn, maar als het niet zo mocht zijn zou ik daar ook vrede mee hebben.

Dick van der Heijde