HeadrushAlbum

Allessandro de Rosso, misschien beter bekend als Alex de Rosso, heeft al een aantal soloalbums en diverse projecten achter zijn naam staan. Headrush is waarschijnlijk een nieuw project van deze capabele Italiaanse gitarist, hoewel project een groot woord is. Headrush is eigenlijk een verkapt soloalbum omdat De Rosso van A tot Z verantwoordelijk is voor de muziek en de productie.

Alex de Rosso heeft de van Labyrinth afkomstige zanger Roberto Tiranti voor dit nieuwe album weten te strikken. Deze Tiranti is een goede zanger en de muziek van De Rosso is op zijn lijf geschreven. De muziek die Headrush maakt is een steviger variant van Lillian Axe. Lekker in het gehoor liggende rock met voldoende afwisseling in de nummers om van licht progressief te mogen spreken.

My World en Not Just Anyone zijn gelijk goede voorbeelden van de afwisseling binnen de nummers, die overigens geen van alle boven de vijf minuten klokken. Rust wordt afgewisseld met steviger stukken en het geheel klinkt zeer aangenaam. Drummer Dave Fini weet zich te beheersen en ook De Rosso strooit met prettige solo’s. Jammer is wel van deze opzet dat de nummers voor een groot gedeelte onderling uitwisselbaar zijn. De Rosso heeft een bepaalde manier van nummers schrijven en wijkt daar ook niet vanaf. Na een paar nummers kan je de opbouw dan ook wel dromen. Stevig fundament, de nodige omschakelingen tussen stevig en rust en fraaie solo’s. Zo zijn ook Fooling Myself Again, Ordinary Man met hetzelfde sop overgoten. Ordinary Man komt echter in eerste instantie steviger dan de voorgaande nummers uit de startblokken, maar die lijn wordt echter niet doorgetrokken. Precies vijf minuten brengt All In A Crime op de klokken en is daarmee het langste nummer van de cd. Alleen het begin van het nummer is afwijkend door de geluiden.

Het verhaal begint eentonig te worden, maar ook What’s Yours Is Mine… en Catch 22 bieden geen verrassing met dien verstande dat Catch 22 een steviger basis heeft. Silence zorgt voor het rustpuntje en de broodnodige afwisseling op dit verder eenduidige album.

Na Silence verandert het album echter met Young van toon. Gebleven zijn de makkelijk in het gehoor liggende refreintjes en koor, maar De Rosso laat zich voor de verandering eens gaan in zijn gitaarsolo’s. Door deze aanpak spettert dit nummer meer dan de andere eenheidsworstnummers. De opleving is echter van korte duur, want met Change My Life keert De Rosso weer terug naar het bekende stramien.

In Get Off The Dime komt nog een akoestische gitaar om de hoek kijken en er zijn, als ik goed luister, nog toetsen waar te nemen. Diezelfde akoestische gitaar wordt gebruikt voor de tweede ballade en de afsluiter van het album, namelijk Till I Know. Een mierzoet nummer dat echter niet beklijft.

Headrush is een album waarop aardig wordt gemusiceerd maar waar enig avontuur op ontbreekt. Iets meer durf in de composities en meer afwisseling tussen de nummers onderling zouden zondermeer een stap in de goede richting zijn.

Rob van Oosten