Het is altijd fijn om als recensent een begeleidend schrijven te krijgen bij een cd. Zeker als het een debuutplaat betreft. Zo’n stukje kan verwachtingen scheppen als de band inspiratiebronnen vermeldt, of als er muzikanten aan mee doen die hun stempel al op de progressieve muziek hebben gedrukt (in positieve of negatieve zin). De naam Headspace zong al een tijdje rond, maar ik was nog niet met ze bekend. Gelukkig kon ik de verleiding weerstaan om op het briefje te spieken alvorens de plaat op te zetten. Het maakte de verrassing een stuk mooier!
Bij het eerste nummer wordt al duidelijk dat we hier met een progroyalty te maken hebben. Stalled Armageddon barst los na een tegendraadse opening, en de luisteraar zou zich op de gedachte kunnen betrappen dat Dream Theater zo zou hebben kunnen klinken als Portnoy niet was doorgeschoten met zijn Metallica-spielerei. Het gebodene is hard, snel, melodisch en het enthousiasme spat er haast van af. Als de zanger dan ook nog Damian Wilson blijkt te zijn is het feest compleet. De beste man heeft zijn sporen al verdiend en is een gevestigde naam in de progressieve muziek, maar hij klinkt nog steeds gedreven en geïnspireerd. Een andere naam die genoemd mag worden is die van Adam Wakeman, wiens achternaam bij menigeen een belletje mag doen rinkelen. Uiteraard kwijt de rest van de band zich ook meer dan uitstekend van zijn taak.
“I Am Anonymous” is over de gehele linie een intelligente plaat, vol met leuke nuances. Zo komt in Fall Of America, waarin Wilson’s Bruce Dickinson-achtige stem goed tot zijn recht komt, een leuk Oosters gitaarmelodietje voorbij. Ook krijgen we prachtige gitaar- en toetsenduels voorgeschoteld. Wakeman en gitarist Rinaldi verdienen een extra compliment omdat ze zich altijd houden aan wat het nummer vraagt, in plaats van te verzanden in eindeloos conservatoriumgeneuzel. Ook de teksten verdienen soortgelijke prijs. Titels zoals Fall Of America, Soldier, Die With A Bullet en Invasion geven blijk van een maatschappijkritische insteek, maar het voelt nooit aan als prekerig. Dat gezegd hebbende is Soldier wel het zwakste nummer van de plaat. Een rustmoment is altijd fijn, en we weten dat Wilson ook overtuigt in kleinere liedjes, maar dit nummer overtuigt niet. De afwisseling tussen hard en zacht is over de hele plaat toch wel te vinden. Het vijftien minuten durende Daddy Fucking Loves You is daar een mooi voorbeeld van. Het begint rustig, maar na een minuut of vijf worden alle registers opengetrokken.
De plaat is gevuld met heerlijke progressieve rock die zoals gezegd veel neigt naar Dream Theater, maar dan gelukkig met een sterkere zanger. De muzikanten lijken ook vooral bezig met het spelen van nummers waarin alles knalt, maar wel op een gepaste en evenwichtige manier. Het is ook tekenend dat alle nummers met uitzondering van het rustige Soldier rond de tien minuten lang zijn. Toch klinkt Headspace meer dan een uur lang fris. Wat een debuut!
David Nummerdor